Τόλη Βοσκόπουλου υπεράσπισις...(σχεδόν)

Ο Τόλης Βοσκόπουλος επανήλθε θεαματικά στην επικαιρότητα. Και αν στο περίφημο διαζύγιό του με την Τζούλια Παπαδημητρίου, είχαν ασχοληθεί μαζί του μόνο τα παράθυρα του Ευαγγελάτου, άντε και το «εναλλακτικό» δελτίο του ΣΤΑΡ, αυτή τη φορά η χάρη του έφτασε μέχρι τους «Times» του Λονδίνου, στο ρεπορτάζ των οποίων, η απόδοση του «Αδέλφια μου αλήτες πουλιά» σε… «My Brothers, Footlooose Tramps» πρόσθεσε μια ακόμη σουρεαλιστική πινελιά στην όλη υπόθεση. Και οι ελληνικές σοβαρές εφημερίδες με τη σειρά τους, αφιέρωσαν σελίδες επί σελίδων αναλύοντας από κάθε πλευρά το φαινόμενο «Τόλης». Φυσικά οι ειρωνείες και τα αστειάκια δεν έλειψαν. Εξάλλου ο Τόλης είναι μάλλον εύκολος στόχος : η ένρινη φωνή, τα μελό άσματα, το κυριλέ σκυλάδικο , η παραλιακή , το άφθονο κιτς . Όλα αυτά πήραν μια νέα κοινωνικοπολιτική διάσταση στα άρθρα των ποιοτικών εφημερίδων. Μέσα σε μια νύχτα, ο Τόλης έπαψε να είναι απλά ένας πετυχημένος λαϊκός βάρδος με , αμφιβόλου αισθητικής, καλλιτεχνικές επιλογές. Μέσα σε μια νύχτα, σαν να ανακαλύψαμε πως ο Τόλης εκπροσωπεί ότι πήγε στραβά σε αυτή τη χώρα από το 1970 και μετά.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα ; Σε ένα παλαιότερο δημοσίευμα της «Καθημερινής» , παραπέμπει το μπλόγκ «Πολλαπλασιάστε την πραγματικότητα επί Δύο»( http://olaxidyo-x2.blogspot.com/), και δίνει μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή της θέματος. Το δημοσίευμα υπογράφει το Νοέμβριο του 2004, ο Βασίλης Αγγελικόπουλος, με τίτλο «Το μεγάλο φαγοπότι της Πολιτιστικής» και αναφέρεται στη διαβόητη «Πολιτιστική Ολυμπιάδα», την οποία διοργάνωσε η χώρα μας κατά την τετραετία 2001-2004, με υπουργό Πολιτισμού τον Eυάγγελο Bενιζέλο. Η Ολυμπιάδα έγινε , σύμφωνα με τους εγκέφαλους του Υπουργείου Πολιτισμού, «για να προσδώσει, «πνευματικότερο χαρακτήρα» στον θεσμό των Ολυμπιακών Αγώνων ...». Όμως, οι …πνευματικές ανησυχίες της τότε κυβέρνησης, κόστισαν στον Έλληνα φορολογούμενο, 150 εκατομμύρια ευρώ , ενώ τα έσοδα από εισιτήρια και πώληση προγραμμάτων, έφτασαν μόλις τα 4.244.971 ευρώ. Στα πλαίσια των εκδηλώσεων της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, η «Μυθωδία» του Βαγγέλη Παπαθανασίου μας στοίχισε 3,52 εκατ., η Οπερα «Λυσιστράτη» του Μίκη Θεοδωράκη 3,22 εκατ., ενώ η εκδήλωση Γαβρά- Νταλάρα, στη Νέα Υόρκη μόλις 2,21 εκατ. Και συνεχίζει το άρθρο του Βασίλη Αγγελικόπουλου : «Εντυπωσιάζει επίσης η «άνεση» με την οποία μοιράζονταν εκατομμύρια προς κάθε κατεύθυνση - για παράδειγμα: «επιστημονικός σύμβουλος» εκδήλωσης έλαβε 33 χιλ. ευρώ• συνέντευξη Τύπου στο αμφιθέατρο του ίδιου του ΥΠΠΟ μπορεί να κόστιζε έως και 700 ευρώ (για δυο τρεις «μπόμπες» σάντουιτς και 10 μπουκάλια αναψυκτικά)• ένα τραπέζωμα θιάσου έπειτα από παράσταση στην Επίδαυρο ή στους Βράχους του Βύρωνα από 1.660 έως και 2.000 ευρώ• η δεξίωση μετά την εκδήλωση Γαβρά - Νταλάρα στη Μετροπόλιταν Oπερα της Ν. Υόρκης κόστισε 84.318 ευρώ (γύρω στα 28 εκατ. δρχ.)…».

Από αυτό το δημοσίευμα παίρνουμε απλά μια γεύση για το πώς λειτουργεί ο κρατικοδίαιτος πολιτισμός στην Ελλάδα. Από το 1981 και μετά, δισεκατομμύρια ευρώ από τα χρήματα των φορολογουμένων, έχουν δοθεί σε διάφορους φορείς σε όλη την Ελλάδα, για να χρηματοδοτηθούν άπειρες συναυλίες, παραστάσεις και εκδηλώσεις . Κοινό στοιχείο τους πολλές φορές η αδιαφάνεια και οι υπερτιμολογήσεις, ενώ συχνά έχει επέμβει και η Δικαιοσύνη (ποιός δε θυμάται την περιβόητη Πολιτιστική Πρωτεύουσα Θεσσαλονίκης, που μας στοίχισε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, 120 δισεκατομμύρια δραχμές; ) . Τα 5,5 εκατομμύρια ευρώ του Τόλη, που αν μη τι άλλο, είναι δικά του χρήματα, τα οποία κέρδισε στην ελεύθερη αγορά, επειδή ο κόσμος τον επέλεξε και όχι επειδή παρακάλεσε κάποιον Υπουργό για να πάρει επιδότηση, είναι , λοιπόν, μάλλον ψίχουλα μπροστά σε αυτό το όργιο κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος με καλλιτεχνικό άλλοθι . Όμως, βλέπετε, ωφελημένοι του κρατικοδίαιτου πολιτισμού μας, είναι συνήθως «αξιοσέβαστοι» και «ποιοτικοί» καλλιτέχνες, που έχουν καλές δημόσιες σχέσεις, με τους «σοβαρούς» δημοσιογράφους. Πολλοί από όσους, σήμερα ειρωνεύονται και καταγγέλλουν με περισσή ευκολία τον Τόλη , όχι μόνο δεν έχουν να πουν κουβέντα για το διαχρονικό σκάνδαλο του κρατικοδίαιτου πολιτισμού, αλλά αντίθετα προσπαθούν να μας πείσουν πως εμείς οι πολίτες είμαστε , κατά κάποιο τρόπο, υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούμε με τους φόρους μας τα...μεγαλόπνοα οράματα των «ποιοτικών» καλλιτεχνών.

Τελικά, ίσως έχει δίκιο το παραπάνω μπλογκ όταν επισημαίνει πως το σκάνδαλο δε θα το ανακαλύψουμε στη δικαστική διαμάχη ενός πολίτη με το κράτος ή στην άρνησή του να πληρώσει το κράτος. Θα το ανακαλύψουμε στη διαπλοκή με το κράτος.

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 21 Μαϊου -23 Μαϊου 2010 ]

H Ευρωπαϊκή Ένωση της Σπατάλης

Οι περικοπές των κρατικών δαπανών είναι πια μια πραγματικότητα σε όλη την Ευρώπη . Από την Ελλάδα μέχρι τη Μ. Βρετανία και από την Πορτογαλία μέχρι τη Λετονία, οι κυβερνήσεις των κρατών, αλλού με περισσότερη, και αλλού με λιγότερη τόλμη, μειώνουν τους μισθούς και τα επιδόματα των δημοσίων υπαλλήλων, προχωρούν σε απολύσεις και καταργούν δημόσιους οργανισμούς. Φαίνεται πως, έστω και καθυστερημένα, έχει εμπεδωθεί η άποψη πως πρέπει να μπει ένα τέλος στο μεγάλο και σπάταλο Κράτος που μας οδήγησε στα σημερινά αδιέξοδα . Και όμως , υπάρχει μια γωνιά της Ευρώπης, που oι περικοπές είναι μια άγνωστη λέξη, που οι ιθύνοντες συνεχίζουν να ξοδεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο και οι υπάλληλοι εξακολουθούν να παίρνουν γενναιόδωρες αυξήσεις και να απολαμβάνουν υπέρογκους μισθούς . Μιλάμε βέβαια για την Ευρωπαϊκή Ένωση !

Πριν λίγες μέρες, η Κομισιόν, εν μέσω της κρίσης, ζήτησε την αύξηση του διοικητικού προϋπολογισμού της ΕΕ κατά 4,5%. Σύμφωνα, με το in.gr , o εκπρόσωπος της Επιτροπής για θέματα προϋπολογισμού, Πατρίζιο Φιορίλι δικαιολόγησε αυτό το αίτημα , επειδή, όπως είπε, αυξήθηκαν οι δαπάνες για τις συντάξεις και την ασφάλεια του προσωπικού της ΕΕ, που εργάζεται πια σε πολλά μέρη του κόσμου . Σε σύνολο 142,6 δισ ευρώ, το σχέδιο προϋπολογισμού της ΕΕ για το 2011 περιλαμβάνει περίπου 64,4 δισ. ευρώ για δράσεις που έχουν σχέση με την οικονομική ανάκαμψη στην Ευρώπη (+3,4% σε σύγκριση 2010). Ο εκπρόσωπος της Επιτροπής δικαιολόγησε την αύξηση αυτή, λέγοντας πως «είναι ακριβώς σε περιόδους κρίσης που θα πρέπει να συμβάλουμε στην ανάκαμψη επενδύοντας σε σχέδια για το μέλλον». Ναι, ξέρω πως τα έχετε ξανακούσει όλα αυτά. Είναι τα γνωστά μεγάλα και κούφια λόγια, που ακούγαμε και από τις δικές μας κυβερνήσεις κάθε φορά που έπρεπε να δικαιολογήσουν το ξεχείλωμα του προϋπολογισμού και την εκτόξευση των δημοσίων δαπανών στα ύψη. Τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής είναι γνωστά σε όλους πια…

Βέβαια, το όργιο της σπατάλης δε σταματά εδώ. Πριν λίγους μήνες, οι ήδη ακριβοπληρωμένοι υπάλληλοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης (υπολογίζονται , από κάποιους, σε 170.000 ), πήραν αύξηση 3,7% , την ίδια ώρα που οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων στα κράτη-μέλη μειώνονται εως και 20% . Παράλληλα, όπως διαβάζω στο μπλογκ του Άγγλου ευρωβουλευτή Daniel Hannan, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποφάσισε να αυξήσει τον προϋπολογισμό του κατά 6,5%, . Από αυτά τα χρήματα, 20 εκατομμύρια ευρώ θα διατεθούν, για να χτιστεί το , τόσο απαραίτητο, … «Σπίτι της Ευρωπαϊκής Ιστορίας», 40 εκατομμύρια ευρώ για νέους χώρους γραφείων που θα στεγάσουν 200 καινούργιους ευρω-μανδαρίνους , 586 εκατομμύρια ευρώ για να ανακαινιστεί και να επεκταθεί το κτίριο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Λουξεμβούργο (ναι, ναι, αν δεν το γνωρίζατε, το Ευρωκοινοβούλιο έχει κτίρια και στο Λουξεμβούργο, και στις Βρυξέλλες, και στο Στρασβούργο) και 80 εκατομμύρια ώστε ο κάθε ευρωβουλευτής να έχει ένα επιπλέον γραφείο για τον ….τρίτο ή τέταρτο βοηθό του. Και όλα αυτά χωρίς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να πρέπει να λογοδοτήσει απευθείας στους Ευρωπαίους φορολογούμενους. Διαβάζοντας αυτή τη λίστα της σπατάλης, το Ελληνικό Κοινοβούλιο μου φαίνεται πια σαν πρότυπο συνετής και οικονομικής διαχείρισης! Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών δείχνουν τόσο λίγο σεβασμό στα χρήματα των ευρωπαίων πολιτών, που ακόμη και αυτή τη δύσκολη στιγμή δεν σταματάνε τις προκλητικές δαπάνες.

Ίσως , οι Έλληνες εκείνοι που πιστεύουν, καλοπροαίρετα, πως μόνο η ΕΕ μπορεί μας βάλει σε τάξη είναι καιρός να αναρωτηθούν: Πώς γίνεται να μας επιβάλει περικοπές στις δαπάνες, μια νομενκλατούρα που το μόνο που ξέρει είναι να σπαταλά τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν ; Μήπως τελικά δεν έχουν και τόσο άδικο όσοι παραλληλίζουν τον τρόπο λειτουργίας της ευρωγραφειοκρατίας με την, αλήστου μνήμης, Σοβιετική Ένωση;

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 21 Μαϊου -23 Μαϊου 2010 ]

Επιχειρηματίες στην Ελλάδα του 2010 : μια μειονότητα υπό διωγμό

Στα χρόνια της δεκαετίας του ’60, όταν το «Μεγάλο Κράτος» πρόβαλε σαν η ιδανική λύση για όλα τα προβλήματα, η αμερικανίδα συγγραφέας και φιλόσοφος Ayn Rand συνήθιζε να λέει πως η μειονότητα εκείνη που διώκεται περισσότερο στις Η.Π.Α. , δεν είναι ούτε οι μαύροι, ούτε οι γυναίκες, ούτε οι ομοφυλόφιλοι, αλλά οι επιχειρηματίες ! Η ρήση αυτή ταιριάζει απόλυτα στη σοσιαλιστική Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Στο τελευταίο μαρξιστικό οχυρό της Ευρώπης , επί 30 χρόνια, ένα εχθρικό κράτος βάζει συνεχή εμπόδια σε όσους έχουν την ατυχή έμπνευση να επενδύσουν τα κεφάλαια τους και να ανοίξουν μια επιχείρηση (εξαιρούνται βέβαια, οι κρατικοδίαιτοι «επιχειρηματίες»), ενώ τα πανίσχυρα συνδικάτα, κρατώντας την κόκκινη παντιέρα της επανάστασης, γράφουν «χρυσές» σελίδες στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, διώχνοντας όσες επενδύσεις έχουν απομείνει στη χώρα. Δεκαετίες αριστερού λαϊκισμού, έχουν σαν αποτέλεσμα να καλλιεργηθεί στην κοινή γνώμη μια νοοτροπία που δαιμονοποιεί το κέρδος και θεωρεί την ιδιωτική πρωτοβουλία, υπεύθυνη για όλα τα δεινά του πλανήτη . Ήταν επόμενο λοιπόν να περάσουν στο περιθώριο όλοι εκείνοι οι Έλληνες που τολμούν να ρισκάρουν και να δημιουργούν και τελικά να καταντήσουμε ένα έθνος δημοσίων υπαλλήλων, που δεν παράγει απολύτως τίποτα , αλλά ξεκοκαλίζει , με απίστευτη βουλιμία, τα δανεικά των ξένων . Η κατάρρευση ήταν απλά θέμα χρόνου.

Για του λόγου το αληθές, αρκεί να ρίξουμε μια ματιά στην ετήσια έκθεση "Doing Business 2010" της Παγκόσμιας Τράπεζας , που εξετάζει την ευκολία του «επιχειρείν» σε 183 χώρες . Για φέτος, η Ελλάδα καταλαμβάνει την «τιμητική» 109η θέση , υποχωρώντας μάλιστα 9 θέσεις σε σχέση με πέρσι. Η χώρα μας βρίσκεται μακράν στην τελευταία θέση μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ο.Ο.Σ.Α. Και όπως σχολιάζει σκωπτικά η «Wall Street Journal» σε πρόσφατο άρθρο της, η Ελλάδα βρίσκεται πίσω ακόμη και από χώρες-πρότυπα ελεύθερης επιχειρηματικότητας, όπως η …Αίγυπτος (109η θέση ), η…Ζάμπια (90η ) και η… Ρουάντα (67η ) . Ακόμη και οι γείτονες μας, που μέχρι πριν λίγα χρόνια άνηκαν στο «κομμουνιστικό» μπλοκ, μας έχουν ξεπεράσει. Η Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (ΠΓΔΜ) βρίσκεται στην 32η θέση, η Βουλγαρία στην 44η , η Τουρκία στην 73η και η Αλβανία στην 82η. Στους επιμέρους δείκτες, τα πράγματα είναι εξίσου απελπιστικά. Αν θέλεις να αρχίσεις μια επιχείρηση στην Ελλάδα, μάλλον την πάτησες! Θα χρειαστείς 19 μέρες και 15 βήματα, τη στιγμή που στις Η.Π.Α. χρειάζεσαι 6 μέρες και 15 βήματα., στην ΠΓΔΜ 4 μέρες και 4 βήματα και στην Αλβανία 5 μέρες και 5 βήματα. Για τη συμπλήρωση και υποβολή της φορολογικής δήλωσης μιας μεσαίας επιχείρησης χρειάζονται 224 ώρες το χρόνο, όταν στην πιο πλούσια χώρα της Ε.Ε. το Λουξεμβούργο χρειάζονται μόλις 59 ώρες, ενώ στην ΠΓΔΜ 75 ώρες . Όσον αφορά την προστασία των επενδυτών η Ελλάδα βρίσκεται στη θλιβερή …154η θέση. Ύστερα απ’ όλα αυτά, μάλλον δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν μάθουμε πως στο μόνο δείκτη που η χώρα μας καταλαμβάνει καλή θέση (πιο συγκεκριμένα, την 43η) είναι στην ευκολία του να …κλείσεις μια επιχείρηση! Δεν έχει κι άδικο η «Wall Street Journal» όταν στο ίδιο άρθρο επισημαίνει: «Μια χώρα πρέπει να προσπαθήσει πολύ για να τα πάει τόσο χάλια!»

Την ίδια ώρα και παρότι βρισκόμαστε στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, η σοσιαλιστική μας κυβέρνηση , μοιάζει να μην μπορεί να ξεπεράσει τις «προοδευτικές» ιδεολογικές αγκυλώσεις της και συνεχίζει τον πόλεμο εναντίον της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, της μόνης δύναμης που μπορεί να μας βγάλει από τα αδιέξοδα, που δημιούργησε ο κρατισμός. Επτά μήνες μετά την άνοδο της στην εξουσία, οι απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν έχουν αρχίσει καν ή βρίσκονται ακόμη στο στάδιο της…διαβούλευσης . Κάποιες μεταρρυθμίσεις, που φαίνονται να προχωρούν , όπως η απελευθέρωση των μεταφορών, αποδεικνύονται πως είναι μόνο στα «χαρτιά». Όπως αποκάλυψε η «Καθημερινή της Κυριακής», με το νέο νομοσχέδιο, το κόστος της άδειας ενός φορτηγού δημοσίας χρήσης θα εξακολουθήσει να παραμένει στα ίδια υψηλά επίπεδα με την προ «απελευθέρωσης» εποχή. Επιπλέον, η φορολογία αυξάνεται σε ακόμη πιο υψηλά επίπεδα ενώ οι κερδοφόρες επιχειρήσεις θα πληρώσουν και μια «έκτακτη εισφορά» (ή αλλιώς, χαράτσι) για τα επόμενα τρία χρόνια.

Η , ως τώρα, ανικανότητα της κυβέρνησης να δημιουργήσει το πλαίσιο εκείνο που θα αφήσει την ελεύθερη, υγιή επιχειρηματικότητα να αναπτυχθεί , δεν θα πρέπει να μας εκπλήσσει. Ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος είχε δίκιο όταν σε πρόσφατη ομιλία του διαπίστωνε : «Είναι προφανής σήμερα η απροθυμία όλων των κομμάτων να κόψουν το κλαδί πάνω στο οποίο κάθονται… Αισθάνονται ότι η συρρίκνωση του κράτους και η ανεμπόδιστη ανάπτυξη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και οικονομίας θα συρρίκνωνε την εξουσία τους-άρα και τα προνόμια τους»

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 12 Μαϊου -14 Μαϊου 2010 ]

Σταδίου 23 : 5 Μαϊου 2010, Ώρα 14:03

Κυριακή απόγευμα, στην πλατεία Συντάγματος. Στη συγκέντρωση για να τιμήσουμε τη μνήμη των τεσσάρων νεκρών της Marfin. Κοιτάζω γύρω μου κάπως απογοητευμένος. Δεν είμαστε πάνω από 500 άτομα. Όλοι κρατάμε από ένα κερί. Προσπαθώ να το ανάψω . Μάταια… Ο αέρας είναι δυνατός και το σβήνει … Στο νου μου έρχονται , ξανά και ξανά, οι μαρτυρίες από το σημείο της τραγωδίας. Οι διαδηλωτές να γιουχάρουν τους υπαλλήλους της τράπεζας την ώρα που εκλιπαρούσαν για βοήθεια, να τους φωνάζουν «Να καείτε μ…» και να πετάνε πέτρες στο πυροσβεστικό όχημα .

Και μπορεί, η οικονομική χρεωκοπία να μην έχει έρθει ακόμη και τυπικά , η ηθική χρεωκοπία όμως είναι σίγουρα εδώ . Η μεταπολιτευτική ανοχή στη βία έφερε το έγκλημα της 5η Μαϊου και την απανθρωπιά του να «Να καείτε μ…»

Από το 1974 και μετά, όλοι οι Έλληνες χορεύουμε στους ρυθμούς της αριστερής επαναστατικής ρητορείας . Μια ρητορεία που δικαιολογεί ή και ενθαρρύνει τη βία, επειδή πιστεύει πως έτσι θα καταρρεύσει ο …επάρατος καπιταλισμός . Ο Μαρξ δεν είχε πει άλλωστε πως «η βία είναι η μαμή της ιστορίας» ; Kάθε κοινωνική ομάδα μπορεί να διεκδικήσει τα αιτήματα της με όποιο τρόπο θεωρεί πρόσφορο, αδιαφορώντας για τους νόμους και το Σύνταγμα και οι «αγωνιστικές» περγαμηνές έγιναν άλλοθι για κάθε είδους παρανομία. Οι άλλες παρατάξεις, υποκλίθηκαν δουλικά σε αυτή τη νοοτροπία, την ανέχτηκαν , και πολλές φορές μάλιστα την υιοθέτησαν για μικροκομματικά οφέλη . Οι καταλήψεις κτιρίων , το κλείσιμο των δρόμων, οι μολότοφ, το κάψιμο των μαγαζιών και αυτοκινήτων, έγιναν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μας. Ακόμη και σε όσοι τα αποδοκιμάζαμε , απλά ανασηκώναμε τους ώμους και προχωρούσαμε . Τι μπορούσαμε να κάνουμε άλλωστε ; Όλα αυτά ήταν τόσο αναπόφευκτα, σαν το «death and taxes» των Αμερικάνων. Και να που η «προοδευτική» εξιδανίκευση της βίας, ο τσαμπουκάς του όχλου, το παπανδρεϊκό «κανένας θεσμός, μόνο ο λαός», το αλαβανικό «που με βία μετρά τη γη» (το θυμάστε; ), το κομμουνιστικό «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη » και το δήθεν μετριοπαθές « κάψτε καμιά τράπεζα, όχι τα μαγαζάκια του κόσμου», όλα αυτά ανακατεύτηκαν μαζί σε ένα εκρηκτικό, φονικό μίγμα εκείνο το μεσημέρι της 5ης Μαϊου, και έφεραν την τραγωδία…

Και μαζί με την ηθική χρεωκοπία της μεταπολίτευσης , γίναμε μάρτυρες και της ηθικής χρεωκοπίας μιας ολόκληρης παράταξης ,της Αριστεράς, που κυριάρχησε ιδεολογικά τα τελευταία 35 χρόνια . Μιας παράταξης που είχε πείσει ακόμη και αυτούς που δεν συμφωνούσαν μαζί της πως είχε το μονοπώλιο της ευαισθησίας και πως ήταν ο μοναδικός προστάτης των αδυνάτων . Και να που τώρα, αυτή η «ευαίσθητη» αριστερά ψελλίζει μισόλογα , μιλάει για προβοκάτσιες και αντί να αναλογιστεί πώς φτάσαμε ως εδώ , δείχνει εκνευρισμένη που η προσοχή των Μ.Μ.Ε. μεταφέρθηκε από την «μεγαλειώδη συγκέντρωση» στην ενοχλητική λεπτομέρεια του θανάτου των υπαλλήλων της ΜΑΡΦΙΝ. Ο Ριζοσπάστης αφιέρωσε μόλις τρεις αράδες στο γεγονός…. Τι αξία έχουν άλλωστε, για τους εγκέφαλους του Περισσού, οι ασήμαντες ζωές μικροαστών απεργοσπαστών μπροστά στους «λαϊκούς αγώνες» και στο ορμητικό «ποτάμι της Ιστορίας» ; Και όλοι αυτοί που κάνουν διαδηλώσεις για ψύλλου πήδημα, που νεκρώνουν την Αθήνα για το παραμικρό, δεν έχουν χρόνο ούτε για μια , έστω, συμβολική σιωπηλή διαμαρτυρία (όπως δεν είχαν και για τον 15χρονο Αφγανό , άλλο θύμα της «προοδευτικής» βίας, που ξεχάστηκε τόσο γρήγορα ) . Τώρα πια , ακόμη και η δήθεν ευαισθησία που επέδειξαν τα κόμματα της Αριστεράς για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου , φαίνεται υποκριτική . Οι διαμαρτυρίες τον περασμένο Δεκέμβρη δεν έγιναν επειδή όλοι αυτοί πιστεύουν στην ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, αλλά επειδή ήταν η ιδανική ευκαιρία για την περίφημη ανατροπή του συστήματος, που δεκαετίες τώρα περιμένουν, σύμφωνα με τα Ιερά τους βιβλία…

Βραδιάζει. Κινούμαστε προς τη Marfin. O αέρας εξακολουθεί να σβήνει τα κεριά , αλλά επιμένουμε και τα ανάβουμε ξανά και ξανά . Ναι, όλοι εμείς που μαζευτήκαμε εδώ σήμερα, αυθόρμητα, από το internet, χωρίς κομματική ομπρέλα, ίσως δεν είμαστε πολλοί, αλλά ίσως κάνουμε μια νέα αρχή για μια Ελλάδα , που θα λέει «ως εδώ» στη βία, απ’ όπου και αν προέρχεται, όποιο χρώμα και αν έχει . Έχουμε φτάσει πια μπροστά στην τράπεζα. Σιωπηλοί, αφήνουμε τα αναμμένα κεριά μας στον τόπο της δολοφονίας , σαν ένα ελάχιστο συγνώμη για τη βία που αφήσαμε να θεριέψει όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να αντιδράσουμε, για όλα αυτά που μπορούσαμε να κάνουμε , και δεν τα κάναμε…

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 12 Μαϊου -14 Μαϊου 2010 ]

Μήπως ο κρατισμός ζει τις πρώτες μέρες του δικού του 1989 ;

Για να ξεπεραστεί η κρίση, η ελληνική κυβέρνηση έκανε το μόνο πράγμα το οποίο ξέρουν να κάνουν καλά οι πολιτικοί μας από την Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, μέχρι σήμερα : πήρε ένα ακόμη δάνειο. Αυτή τη φορά μάλιστα ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας, αφού εξασφαλίσαμε το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί ποτέ σε μια χώρα από το ΔΝΤ . Βέβαια, σύμφωνα με τις υποσχέσεις που έδωσαν οι ηγέτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης , το bail-out της Ελλάδας ήταν απαραίτητο ώστε η κρίση να μην επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη . Όμως όσο οι ημέρες περνάνε , βλέπουμε τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια να βουλιάζουν, το ευρώ να κατρακυλάει και τα spreads σε Ισπανία και Πορτογαλία να φτάνουν σε νέα επίπεδα-ρεκόρ. Μήπως τελικά κάτι δεν πάει καλά με τα μεγαλεπήβολα σχέδια επί χάρτου των ευρωκρατών ;

Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από την οικονομική κατάρρευση μιας περιφερειακής οικονομίας στην Ανατολική Μεσόγειο .Αν πιστέψουμε τις αναλύσεις που φιλοξενούνται τους τελευταίους μήνες στο διεθνή Τύπο , ίσως η Ελλάδα είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου. Από τη Μ. Βρετανία μέχρι την Ιταλία και από τις Η.Π.Α. μέχρι την Ισπανία , το πρόβλημα, αν και διαφέρει σε μέγεθος, είναι παντού το ίδιο : το υψηλό δημόσιο χρέος. Αναλυτές που ξεκινάνε από διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες, από τον οικονομολόγο Nouriel Rubini μέχρι τον κορυφαίο ιστορικό Niall Ferguson , μιλάνε ήδη για την επικείμενη κρίση του δημόσιου χρέους . Μια κρίση, που δεν πρόκειται να διατηρηθεί μόνο στις αδύναμες οικονομίες του ευρωπαϊκού Νότου, αλλά , σε μια ειρωνεία της ιστορίας , θα επεκταθεί από την κοιτίδα του Δυτικού πολιτισμού, την Ελλάδα, σε ολόκληρο τον Δυτικό Κόσμο. Μια κρίση χειρότερη από ότι έχουμε δει μέχρι τώρα.

Οι δυτικές κυβερνήσεις , κάθε ιδεολογικής απόχρωσης, επέλεξαν να απαντήσουν στην οικονομική κρίση του 2008, μοιράζοντας κρατικό χρήμα με τέτοια ευκολία σαν να πρόκειται για χρήματα της Μονόπολι. Τρισεκατομμύρια ευρώ ξοδεύτηκαν σε τερατώδη προγράμματα κρατικής στήριξης της οικονομίας και διάσωσης των επιχειρήσεων, προγράμματα που στοίχισαν περισσότερο από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο , τον Πόλεμο του Βιετνάμ και το Σχέδιο Μάρσαλ μαζί . Μόλις πριν από 1,5 χρόνο, οικονομολόγοι, πολιτικοί και δημοσιογράφοι κάθε πολιτικής παράταξης και ιδεολογικού χρωματισμού, υπέκυπταν στη γοητεία του κρατισμού και του Κέυνς . Ήταν η εποχή που μέχρι και ο βρετανικός “Economist” ανακάλυπτε τις αρετές του κρατικού παρεμβατισμού και των bail-outs , ενώ το περιοδικό “Newsweek” απηχώντας το νέο consensus, έγραφε: «Είμαστε όλοι σοσιαλιστές ».Μόλις, 1,5 χρόνο μετά είναι πια φανερό , σε όλο και περισσότερους, πως ο παράδεισος που μας υποσχέθηκαν οι θιασώτες του «Μεγάλου Κράτους» δεν έφτασε ποτέ . Οι κρατικές δαπάνες εκτοξεύτηκαν σε επίπεδα ρεκόρ και τώρα καλούμαστε να πληρώσουμε το λογαριασμό. Το δημόσιο χρέος στην Ευρώπη , το οποίο βρισκόταν στο 61,6% του Α.Ε.Π. το 2008 , εκτοξεύτηκε στο 73,6% , μέσα σε μία μόλις χρονιά . Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, το 2014 θα ξεπεράσει το 100%.Η Ελλάδα, πάντα στην πρωτοπορία, το 2013 θα έχει δημόσιο χρέος που , σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Υπουργείου Οικονομικών , θα φτάνει το ιλιγγιώδες 149,1% . Αυτό όμως δε σημαίνει πως τα πράγματα είναι καλύτερα για τις Η.Π.Α. «Οι Η.Π.Α. είναι ασφαλές καταφύγιο, με τον ίδιο τρόπο που ήταν ασφαλές καταφύγιο και το Περλ Χάρμπορ το 1941» , σχολίασε σκωπτικά ο Niall Ferguson . Η ίδια η αμερικάνικη κυβέρνηση υπολογίζει πως φέτος, για πρώτη φορά μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το δημόσιο χρέος θα αγγίξει το 70% (ενώ το 2008 ήταν μόλις 40,8%) . Πολλοί αναλυτές προβλέπουν πως στο τέλος της δεκαετίας θα ξεπεράσει το 150%.

Οι συνέπειες της κρίσης του δημόσιου χρέους, πιθανόν να μην περιοριστούν μόνο στην κατάρρευση του ευρώ, ένα ούτως ή άλλως ουτοπικό σχέδιο των ευρωγραφειοκρατών που καμιά σχέση δεν είχε με τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας . Πείτε το κρατικοδίαιτο καπιταλισμό, πείτε το σοσιαλδημοκρατία ή πιο απλά κεϋνσιανισμό, το οικονομικό σύστημα που κυριάρχησε στον πλανήτη μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ίσως ζει τα πρώτα στάδια του δικού του 1989 . Πρώτη κατάρρευσε η Ελλάδα, μια χώρα που εφάρμοσε έναν εκχυδαϊσμένο, βαλκανικού τύπου κεϋνσιανισμό. Όμως , και στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης, η λογική του συστήματος δεν είναι και τόσο διαφορετική . Οι ιδέες του Λόρδου Κέυνς και των επιγόνων του , που εφάρμοσαν όλες οι κυβερνήσεις τα τελευταία 65 χρόνια, έδωσαν ιδεολογική επικάλυψη στο υψηλό δημόσιο χρέος , καθαγίασαν τις υψηλές κρατικές δαπάνες και , με τη δημιουργία ενός γενναιόδωρου «κράτους πρόνοιας», μας χάρισαν την ψευδαίσθηση του «δωρεάν γεύματος». Μόνο που πια η κυβέρνηση μεγάλωσε τόσο πολύ που οι φορολογούμενοι δεν μπορούν να τη χρηματοδοτήσουν.

Ο παραλογισμός και το αδιέξοδο του συστήματος, φαίνεται από το γεγονός πως οι στυλοβάτες του (πολιτικοί, οικονομολόγοι, τραπεζίτες) , σαν τους αλκοολικούς που δεν μπορούν να σταματήσουν να πίνουν , πιστεύουν και πάλι , όπως το 2008, πως η μοναδική λύση είναι η παροχή και άλλου κρατικού χρήματος, είτε με το τύπωμα νέου από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, είτε με νέα πακέτα βοήθειας ύψους εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ . Όμως, όπως προειδοποίησε ο θρυλικός επενδυτής Jim Rogers «Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα υπερβολικού χρέους και υπερβολικών δαπανών με ακόμη περισσότερο χρέος και ακόμη περισσότερες δαπάνες- κάτι τέτοιο απλά ξεπερνάει τη λογική». Aν για την Ελλάδα χρειάστηκαν 110 δις ευρώ , πόσα θα χρειαστούν άραγε για τη διάσωση μιας χώρας σαν την Ισπανία, και από πού θα βρεθούν τα χρήματα, όταν ακόμη και οι πλούσιες χώρες του Βορρά , βλέπουν τα χρέη τους να αυξάνονται με ιλιγγιώδη ρυθμό;

Σε όσους προειδοποιούσαν πως η πολιτική του θα οδηγήσει στο μέλλον σε υψηλά ελλείμματα , ο Λόρδος Κέυνς συνήθιζε να απαντάει πως «Μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Μόνο που , δυστυχώς, αυτό το «μακροπρόθεσμα» φαίνεται να έχει φτάσει και τα σπασμένα θα τα πληρώσουμε όλοι…

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 5 Μαϊου -7 Μαϊου 2010 ]

Don't Cry For Me Argentina...

Τρίτη απόγευμα. Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου. Ο δρόμος κλειστός, τα συνδικάτα κάνουν άλλη μια πορεία. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε, οι διαδηλωτές επαναλαμβάνουν τα χιλιοειπωμένα συνθήματα της μεταπολιτευτικής «Ντόλτσε Βίτα» :«Βασικός μισθός 1400 ευρώ» , «Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία», «Απαγόρευση των απολύσεων» . Απ’ όπου περνάει η πορεία , τα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία κατεβάζουν τα ρολά τους . Βάζω στα αυτιά μου τα ακουστικά του i-pod . Ένας ραδιοφωνικός σταθμός παίζει την είδηση πως τα spreads άγγιξαν τις 682 μονάδες. Ποιός ξέρει, ίσως σε λίγες μέρες να μας φαίνεται και αυτό το νούμερο μικρό… Η Ελλάδα του 2010. Θλίψη …Κοιτάζω γύρω μου , μήπως δω κάτι που θα με κάνει να ξεχάσω την στενάχωρη πραγματικότητα. Το μάτι μου πέφτει σε μια αφίσα. Το λαμπερό μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber , «Εβίτα» είναι στην Αθήνα αυτές τις μέρες αλλά ακόμη και αυτό συνειρμικά μου φέρνει στο νου την Αργεντινή, το παράδειγμα της οποίας χρησιμοποιούν κατά κόρον όλοι όσοι θέλουν να μας προειδοποιήσουν για τις ολέθριες συνέπειες του ΔΝΤ.

Όμως η ιστορία της Αργεντινής τον τελευταίο αιώνα, ίσως να μπορεί να μας δώσει ένα άλλο πιο χρήσιμο παράδειγμα και μια πιο ηχηρή προειδοποίηση . Πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Αργεντινή ήταν μια από τις πιο πλούσιες χώρες του κόσμου. Ακολουθώντας ένα φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο , που βασίζονταν στην ιδιωτική οικονομία και το ελεύθερο εμπόριο , η χώρα κατόρθωσε να έχει μια δυνατή βιομηχανική βάση ενώ τα αγροτικά της προϊόντα εξάγονταν σε όλο τον κόσμο. Το Μπουένος Αϊρες θεωρούνταν μια από τις μεγάλες μητροπόλεις, πλάι στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, και το Παρίσι. Όπως οι Η.Π.Α., η Αργεντινή ήταν μαγνήτης για εκατομμύρια μετανάστες από την Ευρώπη . Μην ξεχνάμε πως και ο δικός μας Αριστοτέλης Ωνάσης άρχισε το χτίσιμο της τεράστιας περιουσίας του εκεί, ενώ, όλοι θυμόμαστε, στις ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες τον οικείο τύπο του πλούσιου Έλληνα μετανάστη από την Αργεντινή. Στο συλλογικό υποσυνείδητο των φτωχών Ελλήνων, αυτή η χώρα της Λατινικής Αμερικής, ήταν ταυτισμένη με τον πλούτο και τις απεριόριστες ευκαιρίες . Και κάπου εκεί άρχισε η κατηφόρα….

Ήδη από τη δεκαετία του ’30, οι κυβερνήσεις πήραν την πρώτα μέτρα κρατικής παρέμβασης στην οικονομία σαν απάντηση στη διεθνή οικονομική κρίση. Η πραγματική μεταμόρφωση της Αργεντινής όμως άρχισε με την άνοδο στην εξουσία το 1946, του στρατηγού Χουάν Ντομίνγκο Περόν . Ο Περόν, με την επιρροή και ενθάρρυνση της δεύτερης συζύγου του, Ευα Ντουάρτε, γνωστότερης ως Εβίτα, εγκατέλειψε το φιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο, στο οποίο είχε βασιστεί η ανάπτυξη της χώρας του, τις προηγούμενες δεκαετίες . Αύξησε τις δημόσιες δαπάνες, διόρισε εκατοντάδες χιλιάδες ψηφοφόρους του στο Δημόσιο, ίδρυσε νέες δημόσιες επιχειρήσεις, ενίσχυσε τα εργατικά συνδικάτα και δημιούργησε μια τεράστια και πολυδάπανη γραφειοκρατία. Οι νόμοι της κυβέρνησης του έπνιξαν την υγιή ιδιωτική επιχειρηματικότητα και οι μόνοι επιχειρηματίες που πλούτιζαν πια, ήταν οι κρατικοδίαιτοι ευνοούμενοι του καθεστώτος. Γρήγορα, τα ξένα κεφάλαια εγκατέλειψαν τη χώρα, η , άλλοτε ακμάζουσα, μεσαία τάξη συρρικνώθηκε και το δημόσιο χρέος έγινε ανεξέλεγκτο.

Οι επίγονοι του Περόν , ακόμη και οι πολιτικοί του αντίπαλοι, συνέχισαν την πολιτική του. Κάποιες ψευτομεταρρυθμίσεις , ιδίως τη δεκαετία του ’90, δεν άγγιξαν το οικοδόμημα και τους θεσμούς του περονισμού. Το μέγεθος του κράτους εξακολουθεί να αυξάνεται μέχρι και σήμερα και η χώρα παραμένει μια από τις πιο διεφθαρμένες στον κόσμο, καθώς και μια από τις πιο ανελεύθερες οικονομικά (105η σε 141 χώρες) . Η Αργεντινή από 4η χώρα σε κατά κεφαλήν εισόδημα το 1910, έχει κατρακυλίσει σήμερα στην 76η θέση. Παρότι, ο κρατισμός υποσχέθηκε έναν επίγειο παράδεισο στο λαό της Αργεντινής , το μόνο που κατάφερε ήταν μέσα σε λίγες δεκαετίες να μετατρέψει μια πλούσια χώρα του Πρώτου Κόσμου σε χώρα-ανέκδοτο , συνώνυμη της διαφθοράς, της χρόνιας οικονομικής κρίσης και της πολιτικής αστάθειας.

Το δρόμο της Αργεντινής ακολούθησε και η Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια . Μέχρι το 1980, παρά τα προβλήματα, η χώρα ήταν μια από τις πιο ραγδαία αναπτυσσόμενες στην Ευρώπη. Οι προοπτικές ήταν αισιόδοξες και οι Έλληνες έδειχναν να αφήνουν οριστικά πίσω τους τη φτώχεια που τους καταδυνάστευε από την ίδρυση του ελληνικού κράτους . Όμως, η Ελλάδα υπέκυψε στις σειρήνες του κρατισμού και του πιο χυδαίου σοσιαλισμού : διορισμοί στο Δημόσιο, αύξηση κρατικών δαπανών, δαιμονοποίηση του κεφαλαίου, αχαλίνωτος δανεισμός, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, αποτέλεσαν τα συστατικά του ελληνικού μεταπολιτευτικού μοντέλου. Και αν ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ο Έλληνας Περόν, οι διάδοχοι του όλα τα επόμενα χρόνια, δεν έκαναν τίποτε για να αλλάξουν αυτή την καταστροφική πορεία. Η Αργεντινή, τόσες δεκαετίες μετά την άνοδο του Περόν στην εξουσία, δεν μπόρεσε ακόμη να συνέλθει και να ξαναγίνει η πλούσια , ακμάζουσα χώρα των αρχών του 20ου αιώνα. Άραγε η Ελλάδα θα φανεί πιο τυχερή ή η Αργεντινή είναι η εικόνα του μέλλοντος μας ;

Αφήνω πίσω μου την κλειστή Πανεπιστημίου. Στο i-pod , ο Διονύσης Σαββόπουλος και οι «Κωλοέλληνες» διαδέχονται το αργεντίνικο τάνγκο . Και ο στίχος «πέντε αιώνες δύσης εθνικής θα ζήσεις από δω και μπρος » , όσο και αν δεν θέλω να το παραδεχτώ, μου ακούγεται πιο επίκαιρος από ποτέ….

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 30 Απριλίου -2 Μαϊου 2010 ]

Μ. Βρετανία : Η ώρα του λογαριασμού

Πριν από 13 χρόνια, όταν το ανανεωμένο Εργατικό Κόμμα με αρχηγό τον Τόνυ Μπλερ παραλάμβανε την εξουσία από τους κουρασμένους και γκρίζους Συντηρητικούς του Τζον Μεϊτζορ ένας άνεμος αισιοδοξίας φυσούσε σε όλη τη χώρα . Το σύνθημα «Cool Britannia» συνόψιζε τη νέα, εξωστρεφή , φωτεινή και γεμάτη αυτοπεποίθηση Βρετανία . Σήμερα, και ενώ οι εκλογές πλησιάζουν, η «Cool Britannia» μοιάζει να έχει καταρρεύσει κάτω από το βάρος της οικονομικής κρίσης και των υψηλών ελλειμμάτων. Αν οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιωθούν , το Εργατικό Κόμμα όχι μόνο θα χάσει την εξουσία, αλλά και για πρώτη φορά από το 1922, θα βρεθεί στην, ντροπιαστική ομολογουμένως, τρίτη θέση.

Παρότι το 1997 οι Εργατικοί, έπεισαν την κοινή γνώμη πως είχαν αφήσει πίσω το σοσιαλιστικό παρελθόν τους , κύριο γνώρισμα της διακυβέρνησης τους υπήρξε η άνοδος του «Μεγάλου Κράτους». Η πίστη στην ιδέα πως οι γραφειοκράτες ξέρουν καλύτερα από τους πολίτες κυριάρχησε σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Οι Εργατικοί δημιούργησαν το πιο αυταρχικό και πατερναλιστικό κράτος στον Δυτικό Κόσμο : 4200 νέες απαγορεύσεις, κατάργηση του habeas corpus , εισαγωγή αστυνομικών ταυτοτήτων για πρώτη φορά μετά το 1952, 4,2 εκατομμύρια κάμερες στους δρόμους , η μεγαλύτερη βάση δεδομένων DNA στον κόσμο . Η πατρίδα του Όργουελ δείχνει να πλησιάζει όλο και περισσότερο στην δυστοπία του «1984». Όμως το «Μεγάλο Κράτος» δεν περιορίστηκε μόνο σε αυτούς τους τομείς, αλλά επεκτάθηκε και στην οικονομία.

Ήδη από τα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του Εργατικού Κόμματος αργά αλλά σταθερά οι δημόσιες δαπάνες , η φορολογία και ο δανεισμός άρχισαν να αυξάνονται . Η τάση αυτή επιταχύνθηκε με την οικονομική κρίση, όταν ο Γκόρντον Μπράουν σε ένα ντελίριο κεϋνσιανού παροξυσμού κρατικοποίησε επιχειρήσεις και διοχέτευσε τεράστια ποσά στη διάσωση τραπεζών και επιχειρήσεων και στο φιλόδοξο πακέτο στήριξης της οικονομίας. Σαν αναπόφευκτο αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, οι δημόσιες δαπάνες πρόκειται να ξεπεράσουν μέσα στο 2010 το 50% του Α.Ε.Π. (όταν το 1997 ήταν μόλις 38,5%) . Όσον αφορά τη φορολογία, ήδη από το 2006 έφτασε στο 42,4% του ΑΕΠ, δηλαδή σε υψηλότερα επίπεδα από τη Γερμανία. Έτσι, η Μ. Βρετανία , που πάντα υπερηφανεύονταν για το μικρό της κράτος και μια οικονομία βασισμένη στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα , στον τομέα της φορολογίας και των δημοσίων δαπανών, προσεγγίζει ή και ξεπερνάει πια τα επίπεδα των χωρών της ηπειρωτικής Ευρώπης. Επιπλέον, σήμερα, το βρετανικό κράτος πληρώνει 800.000 περισσότερους δημόσιους υπάλληλους από το 1997 ενώ αντίθετα με τις υποσχέσεις του Τόνυ Μπλερ, καμιά μεταρρύθμιση δεν έγινε στο σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος πρόνοιας. 1,2 εκατομμύρια νοικοκυριά λαμβάνουν επιδόματα που ξεπερνούν τις 15.000 λίρες( όταν ο αριθμός αυτός ήταν 600.000 το 1997) .Για πολλές οικογένειες είναι πια περισσότερο επικερδές να ζουν από την κρατική πρόνοια, παρά από την εργασία τους . Ύστερα, από 13 χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από το Νέο Εργατικό Κόμμα , η Μ. Βρετανία έχει ένα από τα μεγαλύτερα ελλείμματα του Δυτικού Κόσμου, ενώ το δημόσιο χρέος σκαρφάλωσε από το 43,5% το 2006 σχεδόν στο 70% το 2009, με πολλούς αναλυτές να προβλέπουν πως η άλλοτε κραταιά οικονομία θα μπορούσε να γίνει η επόμενη Ελλάδα, αν συνεχιστεί αυτή η πορεία.

Με την οικονομία να φαίνεται εγκλωβισμένη στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, της ανεργίας και των υψηλών ελλειμμάτων, η αποτυχία του κρατικίστικου μοντέλου των Εργατικών είναι φανερή σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Όλοι πια μιλούν για περικοπές δαπανών. Οι Συντηρητικοί θέλουν να τις εφαρμόσουν αμέσως , οι Εργατικοί θέλουν να τις καθυστερήσουν για λίγους μήνες για να μην μπει σε κίνδυνο η (όποια) οικονομική ανάκαμψη . Ακόμη και αυτοί όμως μέσω του Υπουργού Οικονομίας Άλιστερ Ντάρλινγκ παραδέχονται πως οι περικοπές στις δημόσιες δαπάνες τα επόμενα χρόνια, θα είναι πολύ περισσότερες και πιο βαθιές, από όσες έκανε η Μάργκαρετ Θάτσερ τη δεκαετία του ’80 (θυμίζοντας μας πως η , δαιμονοποιημένη από την Αριστερά, Σιδηρά Κυρία, το μόνο που κατάφερε ήταν όχι να μειώσει το κράτος αλλά απλά να συγκρατήσει την αύξηση των δημοσίων δαπανών). Στη Μ. Βρετανία, δε θα ακούσεις τους πολιτικούς να λένε «λεφτά υπάρχουν» αλλά αυτό δε σημαίνει πως και εκεί το πολιτικό προσωπικό δεν αποφεύγει τις αντιφάσεις, την ατολμία και τα μισόλογα. Κανένα κόμμα δεν διευκρινίζει ποιες δαπάνες πρόκειται να κοπούν, ενώ την ίδια ώρα και τα τρία κόμματα (ακόμη και οι Συντηρητικοί) όχι μόνο δεν αγγίζουν την ιερή αγελάδα του κράτους πρόνοιας, αλλά αντίθετα υπόσχονται να ρίξουν ακόμη περισσότερο χρήμα στο πίθο των Δαναϊδων του Εθνικού Συστήματος Υγείας και της δημόσιας εκπαίδευσης . Την απαισιοδοξία για την ετοιμότητα του πολιτικού κόσμου να αντιμετωπίσει την κρίση, αντικατοπτρίζει και η παρακάτω πικρή διαπίστωση του Adam Smith Institute, μια διαπίστωση που ισχύει για ολόκληρο τον Δυτικό κόσμο τα δύσκολα χρόνια που έρχονται : «Κανείς στο κυβερνητικό κατεστημένο της Μ. Βρετανίας-οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες, οι επιχορηγούμενοι οργανισμοί- δεν έχει εμπειρία στην περικοπή δαπανών . Κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί εδώ και δεκαετίες.»

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 30 Απριλίου -2 Μαϊου 2010 ]