Τόλη Βοσκόπουλου υπεράσπισις...(σχεδόν)

Ο Τόλης Βοσκόπουλος επανήλθε θεαματικά στην επικαιρότητα. Και αν στο περίφημο διαζύγιό του με την Τζούλια Παπαδημητρίου, είχαν ασχοληθεί μαζί του μόνο τα παράθυρα του Ευαγγελάτου, άντε και το «εναλλακτικό» δελτίο του ΣΤΑΡ, αυτή τη φορά η χάρη του έφτασε μέχρι τους «Times» του Λονδίνου, στο ρεπορτάζ των οποίων, η απόδοση του «Αδέλφια μου αλήτες πουλιά» σε… «My Brothers, Footlooose Tramps» πρόσθεσε μια ακόμη σουρεαλιστική πινελιά στην όλη υπόθεση. Και οι ελληνικές σοβαρές εφημερίδες με τη σειρά τους, αφιέρωσαν σελίδες επί σελίδων αναλύοντας από κάθε πλευρά το φαινόμενο «Τόλης». Φυσικά οι ειρωνείες και τα αστειάκια δεν έλειψαν. Εξάλλου ο Τόλης είναι μάλλον εύκολος στόχος : η ένρινη φωνή, τα μελό άσματα, το κυριλέ σκυλάδικο , η παραλιακή , το άφθονο κιτς . Όλα αυτά πήραν μια νέα κοινωνικοπολιτική διάσταση στα άρθρα των ποιοτικών εφημερίδων. Μέσα σε μια νύχτα, ο Τόλης έπαψε να είναι απλά ένας πετυχημένος λαϊκός βάρδος με , αμφιβόλου αισθητικής, καλλιτεχνικές επιλογές. Μέσα σε μια νύχτα, σαν να ανακαλύψαμε πως ο Τόλης εκπροσωπεί ότι πήγε στραβά σε αυτή τη χώρα από το 1970 και μετά.

Είναι όμως έτσι τα πράγματα ; Σε ένα παλαιότερο δημοσίευμα της «Καθημερινής» , παραπέμπει το μπλόγκ «Πολλαπλασιάστε την πραγματικότητα επί Δύο»( http://olaxidyo-x2.blogspot.com/), και δίνει μια άλλη ενδιαφέρουσα πτυχή της θέματος. Το δημοσίευμα υπογράφει το Νοέμβριο του 2004, ο Βασίλης Αγγελικόπουλος, με τίτλο «Το μεγάλο φαγοπότι της Πολιτιστικής» και αναφέρεται στη διαβόητη «Πολιτιστική Ολυμπιάδα», την οποία διοργάνωσε η χώρα μας κατά την τετραετία 2001-2004, με υπουργό Πολιτισμού τον Eυάγγελο Bενιζέλο. Η Ολυμπιάδα έγινε , σύμφωνα με τους εγκέφαλους του Υπουργείου Πολιτισμού, «για να προσδώσει, «πνευματικότερο χαρακτήρα» στον θεσμό των Ολυμπιακών Αγώνων ...». Όμως, οι …πνευματικές ανησυχίες της τότε κυβέρνησης, κόστισαν στον Έλληνα φορολογούμενο, 150 εκατομμύρια ευρώ , ενώ τα έσοδα από εισιτήρια και πώληση προγραμμάτων, έφτασαν μόλις τα 4.244.971 ευρώ. Στα πλαίσια των εκδηλώσεων της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας, η «Μυθωδία» του Βαγγέλη Παπαθανασίου μας στοίχισε 3,52 εκατ., η Οπερα «Λυσιστράτη» του Μίκη Θεοδωράκη 3,22 εκατ., ενώ η εκδήλωση Γαβρά- Νταλάρα, στη Νέα Υόρκη μόλις 2,21 εκατ. Και συνεχίζει το άρθρο του Βασίλη Αγγελικόπουλου : «Εντυπωσιάζει επίσης η «άνεση» με την οποία μοιράζονταν εκατομμύρια προς κάθε κατεύθυνση - για παράδειγμα: «επιστημονικός σύμβουλος» εκδήλωσης έλαβε 33 χιλ. ευρώ• συνέντευξη Τύπου στο αμφιθέατρο του ίδιου του ΥΠΠΟ μπορεί να κόστιζε έως και 700 ευρώ (για δυο τρεις «μπόμπες» σάντουιτς και 10 μπουκάλια αναψυκτικά)• ένα τραπέζωμα θιάσου έπειτα από παράσταση στην Επίδαυρο ή στους Βράχους του Βύρωνα από 1.660 έως και 2.000 ευρώ• η δεξίωση μετά την εκδήλωση Γαβρά - Νταλάρα στη Μετροπόλιταν Oπερα της Ν. Υόρκης κόστισε 84.318 ευρώ (γύρω στα 28 εκατ. δρχ.)…».

Από αυτό το δημοσίευμα παίρνουμε απλά μια γεύση για το πώς λειτουργεί ο κρατικοδίαιτος πολιτισμός στην Ελλάδα. Από το 1981 και μετά, δισεκατομμύρια ευρώ από τα χρήματα των φορολογουμένων, έχουν δοθεί σε διάφορους φορείς σε όλη την Ελλάδα, για να χρηματοδοτηθούν άπειρες συναυλίες, παραστάσεις και εκδηλώσεις . Κοινό στοιχείο τους πολλές φορές η αδιαφάνεια και οι υπερτιμολογήσεις, ενώ συχνά έχει επέμβει και η Δικαιοσύνη (ποιός δε θυμάται την περιβόητη Πολιτιστική Πρωτεύουσα Θεσσαλονίκης, που μας στοίχισε, ούτε λίγο, ούτε πολύ, 120 δισεκατομμύρια δραχμές; ) . Τα 5,5 εκατομμύρια ευρώ του Τόλη, που αν μη τι άλλο, είναι δικά του χρήματα, τα οποία κέρδισε στην ελεύθερη αγορά, επειδή ο κόσμος τον επέλεξε και όχι επειδή παρακάλεσε κάποιον Υπουργό για να πάρει επιδότηση, είναι , λοιπόν, μάλλον ψίχουλα μπροστά σε αυτό το όργιο κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος με καλλιτεχνικό άλλοθι . Όμως, βλέπετε, ωφελημένοι του κρατικοδίαιτου πολιτισμού μας, είναι συνήθως «αξιοσέβαστοι» και «ποιοτικοί» καλλιτέχνες, που έχουν καλές δημόσιες σχέσεις, με τους «σοβαρούς» δημοσιογράφους. Πολλοί από όσους, σήμερα ειρωνεύονται και καταγγέλλουν με περισσή ευκολία τον Τόλη , όχι μόνο δεν έχουν να πουν κουβέντα για το διαχρονικό σκάνδαλο του κρατικοδίαιτου πολιτισμού, αλλά αντίθετα προσπαθούν να μας πείσουν πως εμείς οι πολίτες είμαστε , κατά κάποιο τρόπο, υποχρεωμένοι να χρηματοδοτούμε με τους φόρους μας τα...μεγαλόπνοα οράματα των «ποιοτικών» καλλιτεχνών.

Τελικά, ίσως έχει δίκιο το παραπάνω μπλογκ όταν επισημαίνει πως το σκάνδαλο δε θα το ανακαλύψουμε στη δικαστική διαμάχη ενός πολίτη με το κράτος ή στην άρνησή του να πληρώσει το κράτος. Θα το ανακαλύψουμε στη διαπλοκή με το κράτος.

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 21 Μαϊου -23 Μαϊου 2010 ]