Κυριακή απόγευμα, στην πλατεία Συντάγματος. Στη συγκέντρωση για να τιμήσουμε τη μνήμη των τεσσάρων νεκρών της Marfin. Κοιτάζω γύρω μου κάπως απογοητευμένος. Δεν είμαστε πάνω από 500 άτομα. Όλοι κρατάμε από ένα κερί. Προσπαθώ να το ανάψω . Μάταια… Ο αέρας είναι δυνατός και το σβήνει … Στο νου μου έρχονται , ξανά και ξανά, οι μαρτυρίες από το σημείο της τραγωδίας. Οι διαδηλωτές να γιουχάρουν τους υπαλλήλους της τράπεζας την ώρα που εκλιπαρούσαν για βοήθεια, να τους φωνάζουν «Να καείτε μ…» και να πετάνε πέτρες στο πυροσβεστικό όχημα .
Και μπορεί, η οικονομική χρεωκοπία να μην έχει έρθει ακόμη και τυπικά , η ηθική χρεωκοπία όμως είναι σίγουρα εδώ . Η μεταπολιτευτική ανοχή στη βία έφερε το έγκλημα της 5η Μαϊου και την απανθρωπιά του να «Να καείτε μ…»
Από το 1974 και μετά, όλοι οι Έλληνες χορεύουμε στους ρυθμούς της αριστερής επαναστατικής ρητορείας . Μια ρητορεία που δικαιολογεί ή και ενθαρρύνει τη βία, επειδή πιστεύει πως έτσι θα καταρρεύσει ο …επάρατος καπιταλισμός . Ο Μαρξ δεν είχε πει άλλωστε πως «η βία είναι η μαμή της ιστορίας» ; Kάθε κοινωνική ομάδα μπορεί να διεκδικήσει τα αιτήματα της με όποιο τρόπο θεωρεί πρόσφορο, αδιαφορώντας για τους νόμους και το Σύνταγμα και οι «αγωνιστικές» περγαμηνές έγιναν άλλοθι για κάθε είδους παρανομία. Οι άλλες παρατάξεις, υποκλίθηκαν δουλικά σε αυτή τη νοοτροπία, την ανέχτηκαν , και πολλές φορές μάλιστα την υιοθέτησαν για μικροκομματικά οφέλη . Οι καταλήψεις κτιρίων , το κλείσιμο των δρόμων, οι μολότοφ, το κάψιμο των μαγαζιών και αυτοκινήτων, έγιναν αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητας μας. Ακόμη και σε όσοι τα αποδοκιμάζαμε , απλά ανασηκώναμε τους ώμους και προχωρούσαμε . Τι μπορούσαμε να κάνουμε άλλωστε ; Όλα αυτά ήταν τόσο αναπόφευκτα, σαν το «death and taxes» των Αμερικάνων. Και να που η «προοδευτική» εξιδανίκευση της βίας, ο τσαμπουκάς του όχλου, το παπανδρεϊκό «κανένας θεσμός, μόνο ο λαός», το αλαβανικό «που με βία μετρά τη γη» (το θυμάστε; ), το κομμουνιστικό «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη » και το δήθεν μετριοπαθές « κάψτε καμιά τράπεζα, όχι τα μαγαζάκια του κόσμου», όλα αυτά ανακατεύτηκαν μαζί σε ένα εκρηκτικό, φονικό μίγμα εκείνο το μεσημέρι της 5ης Μαϊου, και έφεραν την τραγωδία…
Και μαζί με την ηθική χρεωκοπία της μεταπολίτευσης , γίναμε μάρτυρες και της ηθικής χρεωκοπίας μιας ολόκληρης παράταξης ,της Αριστεράς, που κυριάρχησε ιδεολογικά τα τελευταία 35 χρόνια . Μιας παράταξης που είχε πείσει ακόμη και αυτούς που δεν συμφωνούσαν μαζί της πως είχε το μονοπώλιο της ευαισθησίας και πως ήταν ο μοναδικός προστάτης των αδυνάτων . Και να που τώρα, αυτή η «ευαίσθητη» αριστερά ψελλίζει μισόλογα , μιλάει για προβοκάτσιες και αντί να αναλογιστεί πώς φτάσαμε ως εδώ , δείχνει εκνευρισμένη που η προσοχή των Μ.Μ.Ε. μεταφέρθηκε από την «μεγαλειώδη συγκέντρωση» στην ενοχλητική λεπτομέρεια του θανάτου των υπαλλήλων της ΜΑΡΦΙΝ. Ο Ριζοσπάστης αφιέρωσε μόλις τρεις αράδες στο γεγονός…. Τι αξία έχουν άλλωστε, για τους εγκέφαλους του Περισσού, οι ασήμαντες ζωές μικροαστών απεργοσπαστών μπροστά στους «λαϊκούς αγώνες» και στο ορμητικό «ποτάμι της Ιστορίας» ; Και όλοι αυτοί που κάνουν διαδηλώσεις για ψύλλου πήδημα, που νεκρώνουν την Αθήνα για το παραμικρό, δεν έχουν χρόνο ούτε για μια , έστω, συμβολική σιωπηλή διαμαρτυρία (όπως δεν είχαν και για τον 15χρονο Αφγανό , άλλο θύμα της «προοδευτικής» βίας, που ξεχάστηκε τόσο γρήγορα ) . Τώρα πια , ακόμη και η δήθεν ευαισθησία που επέδειξαν τα κόμματα της Αριστεράς για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου , φαίνεται υποκριτική . Οι διαμαρτυρίες τον περασμένο Δεκέμβρη δεν έγιναν επειδή όλοι αυτοί πιστεύουν στην ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, αλλά επειδή ήταν η ιδανική ευκαιρία για την περίφημη ανατροπή του συστήματος, που δεκαετίες τώρα περιμένουν, σύμφωνα με τα Ιερά τους βιβλία…
Βραδιάζει. Κινούμαστε προς τη Marfin. O αέρας εξακολουθεί να σβήνει τα κεριά , αλλά επιμένουμε και τα ανάβουμε ξανά και ξανά . Ναι, όλοι εμείς που μαζευτήκαμε εδώ σήμερα, αυθόρμητα, από το internet, χωρίς κομματική ομπρέλα, ίσως δεν είμαστε πολλοί, αλλά ίσως κάνουμε μια νέα αρχή για μια Ελλάδα , που θα λέει «ως εδώ» στη βία, απ’ όπου και αν προέρχεται, όποιο χρώμα και αν έχει . Έχουμε φτάσει πια μπροστά στην τράπεζα. Σιωπηλοί, αφήνουμε τα αναμμένα κεριά μας στον τόπο της δολοφονίας , σαν ένα ελάχιστο συγνώμη για τη βία που αφήσαμε να θεριέψει όλα αυτά τα χρόνια χωρίς να αντιδράσουμε, για όλα αυτά που μπορούσαμε να κάνουμε , και δεν τα κάναμε…
[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 12 Μαϊου -14 Μαϊου 2010 ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου