Η πραγματική ντροπή της Αμαρύνθου

Αυτή την εβδομάδα το Τριμελές Δικαστήριο Ανηλίκων της Χαλκίδας αθώωσε παμψηφεί τους μαθητές που πριν από τέσσερα χρόνια στην Αμάρυνθο της Εύβοιας κατηγορήθηκαν για το βιασμό μιας συμμαθήτριας τους από τη Βουλγαρία . Το δικαστήριο αποφάσισε ότι υπήρξε μεν σεξουαλική συνεύρεση αλλά τελέστηκε με τη συναίνεση της παθούσης. Αυτή την φορά η είδηση πέρασε στις πίσω σελίδες των εφημερίδων . Καμιά σχέση με την εκτενή κάλυψη που έδωσαν στο θέμα τα ΜΜΕ πριν από τέσσερα χρόνια όταν έγινε η καταγγελία της μαθήτριας . Ήταν τότε που η αριστερόστροφη «πολιτική ορθότητα» έδωσε τον τόνο τόσο στις αντιδράσεις των ΜΜΕ, όσο και στην στάση του πολιτικού κόσμου, ανεξαρτήτως κομματικής και ιδεολογικής τοποθέτησης. Βλέπετε, η κοπέλα είχε δύο χαρακτηριστικά που της έδιναν αυτόματα το ρόλο του θύματος, για τους εγχώριους προοδευτικούς : ήταν γυναίκα και ήταν μετανάστρια.

Οι εφημερίδες φιλοξένησαν βαρύγδουπα άρθρα, με εντυπωσιακούς τίτλους : «Η Ζούγκλα της Αμάρυνθου» , «Η Αμάρυνθος της ντροπής». Αριστεροί, κατά τ’ άλλα, δημοσιογράφοι επικαλέστηκαν τη , ναζιστικής εμπνεύσεως, «συλλογική ευθύνη» και κατηγόρησαν ολόκληρη την κοινωνία της Αμάρυνθου για ρατσισμό και σεξισμό . Ο πολιτικός και πνευματικός κόσμος της χώρας υιοθέτησε άκριτα την κυρίαρχη άποψη. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας έστειλε στενό του συνεργάτη να συναντήσει τη νεαρή και τη μητέρα της για να τους εκφράσει τη συμπαράστασή του. Ο τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και νυν πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου επισήμανε πως «Χρειάζεται τη μεγαλύτερη δυνατή ανθρωπιά μια κοπέλα που βρέθηκε μακριά από την πατρίδα της για να κάνει την Ελλάδα δικιά της». Ο κ. Αλαβάνος έκανε λόγο για φαινόμενα ρατσισμού «που περνούν ορισμένες φορές τους πόρους της ελληνικής κοινωνίας». Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος συναντήθηκε με τη μαθήτρια, ενώ ιδιωτικά εκπαιδευτήρια στην Αθήνα της προσέφεραν υποτροφία.

Το σκηνικό είχε στηθεί, για μια χολυγουντιανή ιστορία με καλούς και κακούς : από τη μια μεριά, η αθώα και ανυπεράσπιστη μετανάστρια, από την άλλη οι φαλλοκράτες και ρατσιστές ντόπιοι . Και βέβαια υπήρχε το ιδανικό φόντο : η Αμάρυνθος της Εύβοιας, η αιώνια «οπισθοδρομική» και «καθυστερημένη» ελληνική επαρχία, όπου , σύμφωνα με την «προοδευτική» αφήγηση, πάντα πίσω από τις κλειστές πόρτες κρύβονται δυσλειτουργικές οικογένειες, βιασμοί και μπορεί και κανένας φόνος . Η Αριστερά που συνήθως κόπτεται για τα δικαιώματα των κατηγορουμένων, πρωταγωνίστησε σε αυτό το ιδιότυπο λαϊκό δικαστήριο και μάλιστα στο ρόλο του άτεγκτου εισαγγελέα. Το τεκμήριο της αθωότητας, αυτή η μεγάλη κατάκτηση του φιλελεύθερου νομικού μας πολιτισμού, δεν ίσχυε σε αυτή την περίπτωση. Οι μαθητές ήταν ένοχοι εκ των προτέρων . Η ετυμηγορία είχε βγει με βάση όχι τα γεγονότα αλλά τις πολιτικές προκαταλήψεις των «προοδευτικών» σαλονάτων ελίτ της Αθήνας .

Και τώρα που οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν παμψηφεί από το δικαστήριο ; Mην περιμένετε πως θα ζητήσει συγνώμη έστω και ένας από όλους αυτούς , που επιδείκνυαν ανέξοδα και ανεύθυνα τα «αντιρατσιστικά» τους διαπιστευτήρια στις πλάτες ανήλικων παιδιών και ενός ολόκληρου χωριού . Κανένας τους δεν συνειδητοποιεί πως με τη στάση αυτή, αποτελούν απλά το άλλο πρόσωπο του ρατσισμού , που υποτίθεται πως καταγγέλλουν , αφού και αυτοί κρίνουν ένα άτομο, όχι με βάση τις πράξεις του, αλλά με βάση τα χαρακτηριστικά του, το φύλο του , τη φυλή και την εθνικότητα του . Και είναι κρίμα γιατί έτσι δυσφημούν τον αγώνα για να δικαιωθούν τα πραγματικά θύματα της σεξουαλικής κακοποίησης και του ρατσισμού, που έχει ακόμη πολύ δρόμο σε αυτή τη χώρα.

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 26-28 Μαρτίου 2010 ]

Ο Nigel Farage και ο ανύπαρκτος ελληνικός ευρωσκεπτικισμός

Μια ομιλία του Άγγλου ευρωβουλευτή Nigel Farage του ευρωσκεπτικιστικού «Κόμματος της Ανεξαρτησίας» , όπου πέρασε γενεές δεκατέσσερις τον Βέλγο πρόεδρο της Ε.Ε. Herman Van Rompuy , στοίχισε στον Farage ένα πρόστιμο ύψους 3.000 ευρώ. Δε θα σχολιάσουμε εδώ τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ελευθερία του λόγου η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά αξίζει να πάρετε μια γεύση από την περίφημη ομιλία , επειδή , αναπάντεχα, είχε και …ελληνικό ενδιαφέρον :

«Μας είπαν πως όταν θα αποκτούσαμε έναν πρόεδρο, θα βλέπαμε μια τεράστια και παγκόσμια ηγετική φυσιογνωμία. Τον άνθρωπο που θα μπορούσε να ηγηθεί πολιτικά 500 εκατομμυρίων ανθρώπων. Τον άνθρωπο που θα μπορούσε να μας εκπροσωπήσει στην παγκόσμια πολιτική σκηνή . Τον άνθρωπο, του οποίου η δουλειά είναι τόσο σημαντική, έτσι ώστε να πληρώνεται, περισσότερο κι απ’ τον πρόεδρο Ομπάμα. Δυστυχώς όμως, μας τύχατε …εσείς. Και λυπάμαι αλλά μετά από αυτήν την «παράσταση» που δώσατε νωρίτερα , και χωρίς να θέλω να φανώ αγενής, αλλά, ξέρετε, έχετε το «χάρισμα» μιας βρεγμένης πατσαβούρας και την εμφάνιση ενός χαμηλόβαθμου τραπεζικού υπαλλήλου. Και η ερώτηση που θέλω να κάνω είναι η εξής : Ποιος είστε ; Δεν σας έχω ακούσει ποτέ. Κανένας στην Ευρώπη, δεν έχει ακούσει για σας. Θα ήθελα να σας ρωτήσω πρόεδρε. Ποιος σας ψήφισε ; Και ποιος μηχανισμός ; Εντάξει, ξέρω ότι η δημοκρατία δεν είναι δημοφιλής σε πολλούς από σας… Και με ποιόν μηχανισμό μπορούν οι Ευρωπαίοι να σας απομακρύνουν από τη θέση σας ; Είναι αυτό ευρωπαϊκή δημοκρατία; Πιστεύω ότι είστε ανίκανος και επικίνδυνος και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η πρόθεση σας είναι να γίνεται ο αθόρυβος δολοφόνος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών . Φαίνεται να έχετε μια απέχθεια για την ίδια την έννοια της ύπαρξης των εθνικών κρατών , επειδή ίσως προέρχεστε από το Βέλγιο, το οποίο φυσικά είναι λίγο πολύ ένα μη κράτος. Aλλά από τότε που αναλάβατε έχουμε δει την Ελλάδα να υποβιβάζεται σε τίποτε περισσότερο από ένα προτεκτοράτο . Κύριε, δεν νομιμοποιείστε επ’ ουδενί να κατέχετε αυτή τη θέση και μπορώ να πω με σιγουριά, ότι μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος της πλειοψηφίας του βρετανικού λαού που λέει «Δεν σας γνωρίζουμε, δεν σας θέλουμε, κι όσο πιο σύντομα αποσυρθείτε, τόσο το καλύτερο.»

Η σύντομη αναφορά του Farage στην Ελλάδα, συγκίνησε ιδιαίτερα την ελληνική διαδικτυακή κοινότητα. Με την ομιλία του, ο Άγγλος ευρωβουλευτής κατάφερε να εκφράσει τον ολοένα πιο έντονο ευρωσκεπτικισμό που αναπτύσσεται τελευταία στην ελληνική κοινή γνώμη. Το βίντεο αναρτήθηκε σε πολλά εγχώρια μπλογκς, στο facebook, στο twitter ενώ ανέβηκε και με ελληνικούς υπότιτλους στο youtube, όπου το είδαν δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας . Αν κρίνω από τα σχόλια , στο πρόσωπο του Farage ανακαλύψαμε έναν νέο φλογερό φιλέλληνα, έναν νέο Λόρδο Μπαϊρον : «Μπράβο ρε μάγκα», «Η Ελλάδα είναι μαζί σου», «Farage for Greek President» , «Κρίμα που δεν είσαι Έλληνας!», και το αμίμητο «Παρότι Άγγλος, φοράει παντελόνια» .

Βέβαια, δεν νομίζω πως ο κύριος Farage έκανε τη συγκεκριμένη ομιλία επειδή απέβλεπε στην ανέγερση ανδριάντα του σε κεντρική πλατεία των Αθηνών, όπως άλλωστε συνηθίζουμε να κάνουμε με όλους όσους κερδίζουν τον επίζηλο τίτλο του ... «φιλέλληνα». Ο άνθρωπος, εκφράζει, με συνέπεια , αν και συχνά με ακραίο και φασαριόζικο τρόπο, τον παραδοσιακό ευρωσκεπτικισμό της θατσερικής βρετανικής Δεξιάς . Ένας ευρωσκεπτικισμός που αντιτίθεται στο ευρώ, επικρίνει τον συγκεντρωτισμό και τη μεταφορά αρμοδιοτήτων από τα έθνη κράτη σε ευρωπαϊκά όργανα, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, στρέφεται εναντίον της δαπανηρής γραφειοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επισημαίνει το δυσβάστακτο κόστος που έχουν για τα κράτη μέλη οι χιλιάδες σελίδες νέας νομοθεσίας που επιβάλλουν καθημερινά οι Βρυξέλλες. Με ένα πιο προσεκτικό ψάξιμο στο internet, θα ανακαλύψει κάποιος πως o Farage όσο είναι εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, , αλλά τόσο είναι και εναντίον της σοσιαλιστικής δημοσιονομικής χαλαρότητας ελληνικού τύπου . Έτσι, αντιτίθεται στην παροχή ευρωπαϊκής βοήθειας προς την Ελλάδα , θέση που θα δυσαρεστήσει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που θεωρεί πως η Ευρώπη, έχει μια ηθική υποχρέωση να μας χρηματοδοτεί επ’ άπειρον. Επιπλέον, δηλώνει πως η είσοδος στο ευρώ χωρών όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, ήταν λάθος εξ αρχής, και προτείνει την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη. Διαισθάνομαι πως η ανέγερση ανδριάντα του Farage μάλλον ματαιώνεται οριστικώς.

Είναι όμως επόμενο πως απόψεις σαν και αυτές του Farage θα έχουν μηδαμινή απήχηση στην ελληνική κοινωνία. Ευρωσκεπτικισμός, όπως αυτός που υπάρχει στη Μ.Βρετανία, είναι απλά ανύπαρκτος στα ελληνικά «αστικά» κόμματα. Μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρούνταν μονόδρομος και η υιοθέτηση του ευρώ πανάκεια . Ο λόγος που περάσαμε από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ , το ίδιο Συνδικάτο» του 1980 , στη μονοκρατορία της μίας και μοναδικής ευρω-σκέψης είναι απλός : «Follow the money» ή «ο στόχος είναι τα λεφτά» όπως εύστοχα επισημαίνει σε παλαιότερο πόνημα της η διεισδυτική παρατηρήτρια της ελληνικής πραγματικότητας, δεσποινίς Τζούλια Αλεξανδράτου. Όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έδινε αφειδώς χρήματα, δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα με τις δομές της , με την έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης , με τη δαιδαλώδη νομοθεσία, ή με τα μειονεκτήματα του ευρώ . Ακόμη και οι δήθεν υπερήφανοι πατριώτες δέχονταν με ιδιαίτερη ευκολία την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στα μη εκλεγμένα όργανα των Βρυξελλών . Όλα αυτά ήταν ψιλά γράμματα, όσο, με τη συνέργεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρμέγαμε τον ευρωπαίο φορολογούμενο. Γι αυτό και τα ελληνικά ποσοστά αποδοχής υπέρ της Ε.Ε. και του ευρώ συναγωνίζονταν αυτά του Βελγίου. Ήταν επόμενο πως μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου το ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα έρρεε άφθονο , ήταν αδύνατον να αναπτυχθεί ένας σοβαρός ελληνικός ευρωσκεπτικισμός.

Τώρα όμως που το εγχείρημα του ευρώ δείχνει τα όρια του, και το ελληνικό «θαύμα», που βασίστηκε στη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταρρέει, ίσως ήρθε η ώρα να τεθούν κάποια σοβαρά ερωτήματα . Όλος αυτός ο πακτωλός ευρωπαϊκών χρημάτων που δέχτηκε η χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες , μήπως τελικά καθυστέρησε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ; Mήπως τα γενναιόδωρα ευρωπαϊκά πακέτα οδήγησαν τελικά στη διαιώνιση του υπάρχοντος αναποτελεσματικού και διεφθαρμένου συστήματος; Και τελικά μήπως το ευρώ χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο μια ήδη προβληματική κατάσταση ; Σε συνέντευξη του στον Τάκη Μίχα στην «Ελευθεροτυπία» ο γνωστός οικονομικός αναλυτής του Center for European Reform, Simon Tillford, επισημαίνει : « Η ένταξη στην ευρωζώνη δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι τώρα τα προβλήματα μπορούσαν να λυθούν χωρίς τις αναγκαίες ριζικές μεταρρυθμίσεις. Αν ορισμένες απ' αυτές τις χώρες -όπως η Ελλάδα- είχαν καθυστερήσει την ένταξή τους στην ΟΝΕ, η πίεση των αγορών θα τις είχε αναγκάσει να κάνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Διότι αν δεν το έκαναν θα αντιμετώπιζαν συναλλαγματική κρίση.» Επιπλέον , τα τεχνητά χαμηλά επιτόκια που μας εξασφάλισε η συμμετοχή μας στο ευρώ, οδήγησαν σε μια φρενίτιδα δανεισμού, τις συνέπειες της οποίας καλούμαστε να πληρώσουμε σήμερα.

Δυστυχώς προς το παρόν , η κριτική που ακούγεται εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιορίζεται σε τριτοκοσμικές κραυγές και μακρόσυρτα παράπονα, σε στυλ Καζαντζίδη, για τους «κακούς Ευρωπαίους» που δεν μας δίνουν και άλλα χρήματα. Κριτική που αξίζει τόσο σοβαρής αντιμετώπισης όσο και τα κλάματα ενός κακομαθημένου παιδιού που γκρινιάζει επειδή οι γονείς του δεν του αγοράζουν το καινούργιο playstation. Για να αρχίσει επιτέλους μια σοβαρή συζήτηση για το αν η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στην ευρωζώνη ήταν ωφέλιμη ή όχι , ο αγγλοσαξωνικός ευρωσκεπτικισμός του κ. Farage και των ομοίων του, ίσως μας φανεί χρήσιμος. Ολοκληρωμένος όμως και όχι αποσπασματικός μέσα από κάποια βίντεο στο youtube.

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 26-28 Μαρτίου 2010 ]

Η Ευρώπη της διαφορετικότητας αντιμέτωπη με τις φανατικές "μαντήλες"

Ομολογώ πως η πρόσφατη συζήτηση για την παροχή ιθαγένειας στους μετανάστες, με έκανε να νιώσω κάπως άβολα. Από τη μια μεριά , όλοι αυτοί που μιλούσαν για την «καθαρότητα» της φυλής και το μεγαλείο της Ελλάδας και έβλεπαν το νομοσχέδιο σαν μια μεγάλη και σκοτεινή συνωμοσία που αποσκοπεί στη διάσπαση της εθνικής συνοχής της χώρας . Μιας και δεν δακρύζω με το άκουσμα του εθνικού ύμνου και δε ριγώ από συγκίνηση κάθε φορά που βλέπω την ελληνική σημαία, ήταν επόμενο αυτού του είδους η επιχειρηματολογία να με αφήσει μάλλον αδιάφορο. Από την άλλη μεριά πάλι , ήταν όλοι εκείνοι που, με μια χαρακτηριστική αυταρέσκεια, έχουν τοποθετήσει τον εαυτό τους στην πλευρά της «προόδου». Γι αυτούς η αθρόα έλευση των μεταναστών και τα ιδεολογήματα της «πολυπολιτισμικότητας» δεν είναι τίποτε άλλο παρά «ευλογία» για την κοινωνία μας. Όσοι τολμούσαν να εκφράσουν επιφυλάξεις για το νομοσχέδιο της κυβέρνησης, στολίζονται με χαρακτηρισμούς όπως «εθνίκια», «φασίστες» κ.ο.κ . Παρότι όμως πιστεύω στις αξίες του κοσμοπολιτισμού και της ανοικτής κοινωνίας , ούτε τα επιχειρήματα της δεύτερης ομάδας με έπειθαν.

Διαβάζοντας πριν λίγες μέρες το βιβλίο «Reflections on the Revolution in Europe» του Αμερικάνου δημοσιογράφου Christopher Caldwell , που ασχολείται με τη μουσουλμανική μετανάστευση στην Ευρώπη, το βασικό ερώτημα που έθεσε ο συγγραφέας με έκανε να συνειδητοποιήσω γιατί δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό τον «προοδευτικών» φίλων μου για τον «πολυπολιτισμικό» παράδεισο : Άραγε μπορεί η Ευρώπη να παραμείνει η ίδια με διαφορετικούς ανθρώπους ; Mπορούμε να διατηρήσουμε τις αξίες μας και τις ελευθερίες που έχουμε κατακτήσει στο Δυτικό Κόσμο, όταν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού θα προέρχεται πια από μια κουλτούρα ανοιχτά εχθρική σε κάθε έννοια ατομικών δικαιωμάτων ;

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ευρωπαϊκές χώρες δέχονται κύματα μεταναστών. Ενώ όμως παλαιότερα η μετανάστευση ήταν κυρίως ενδο-ευρωπαϊκή , τα τελευταία πενήντα χρόνια, , η Ευρώπη δέχεται μια πραγματική εισβολή από ανθρώπους που ανήκουν σε άλλη θρησκεία, σε άλλο πολιτισμό. Στα μισά του εικοστού αιώνα σχεδόν δεν υπήρχαν μουσουλμάνοι στη Δυτική Ευρώπη. Στις αρχές του 21ου αιώνα, ο αριθμός τους φτάνει τα 15 με 17 εκατομμύρια. Από αυτούς τα 5 εκατομμύρια κατοικούν στην Γαλλία, 4 στη Γερμανία, 2 στη Βρετανία. Στην Ελλάδα πάλι σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις ο αριθμός των θρησκευόμενων μουσουλμάνων αγγίζει τις 500.000 (εξαιρώντας τους μουσουλμάνους Αλβανούς που στη συντριπτική τους πλειοψηφία δε θρησκεύονται. ). Και ο αριθμός αυτός ολοένα και αυξάνεται. Πέρα από τις νέες αφίξεις εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών ετησίως , ο δείκτης γεννητικότητας αυτής της πληθυσμιακής ομάδας είναι πολύ πιο υψηλός απ’ των ντόπιων, και μάλιστα δεν δείχνει τάσεις υποχώρησης. Πακιστανοί και Μουσουλμάνοι από το Μπαγκλαντές που βρίσκονται ήδη από το 1950 στην Αγγλία, έχουν ακόμη πολύ υψηλότερους δείκτες από τον εθνικό μέσο όρο.

Και λοιπόν ; , θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος . Τι σημασία έχει αν η πλειοψηφία των κατοίκων της Γηραιάς Ηπείρου είναι χριστιανοί ή μουσουλμάνοι ; Σε μια εποχή που κυρίαρχη ιδεολογία στη Δύση είναι ο σχετικισμός και η πολιτική ορθότητα , όλοι οι πολιτισμοί θεωρούνται ίσης αξίας . Όποιος μιλάει για την ανωτερότητα του Δυτικού πολιτισμού βαφτίζεται… νοσταλγός του Χίτλερ , τα ταμ ταμ της ζούγκλας έχουν ίδια καλλιτεχνική αξία με τη μουσική του Μπετόβεν, ο Σαίξπηρ και ο Θερβάντες δεν είναι τίποτε άλλο παρά «νεκροί λευκοί άντρες», ενώ η κλειτοριδεκτομή θεωρείται μια πολιτιστική ιδιαιτερότητα που αξίζει του σεβασμού μας . Το γεγονός όμως είναι πως ούτε μια από τις χώρες από όπου έρχονται οι μουσουλμάνοι μετανάστες δεν είναι δημοκρατία, καμιά δε σέβεται τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών, η ελευθερία του λόγου είναι άγνωστη έννοια, οι γυναίκες θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας ενώ η ομοφυλοφιλία είναι ποινικοποιημένη (σε μερικές χώρες μάλιστα όπως το Ιράν και η Σαουδική Αραβία επιβάλλεται η ποινή του θανάτου) . Το ανησυχητικό είναι πως πολλοί από τους μουσουλμάνους μετανάστες κουβαλάνε και στις νέες τους πατρίδες αυτές τις απόψεις και μάλιστα με διάθεση να τις επιβάλουν .

Στην Ολλανδία, ο σκηνοθέτης Τheo Van Gogh , δημιουργός μιας ταινίας που στηλίτευε τη βία εναντίον των γυναικών στις μουσουλμανικές χώρες, δολοφονήθηκε από έναν φανατικό ισλαμιστή. Η συνεργάτης του και πολιτικός Ayaan Hirsi Ali , Σομαλικής καταγωγής, αναγκάζεται μέχρι σήμερα να ζει κυνηγημένη από χώρα σε χώρα, ο πολιτικός επίγονος του Fortuyn , Geert Wilders δέχεται συνεχείς απειλές για τη ζωή του, ιδίως μετά την κυκλοφορία της αντι-ισλαμικής του ταινίας Fitna, ενώ βίαιες διαδηλώσεις ξέσπασαν με αφορμή τη δημοσίευση σκίτσων του Μωάμεθ σε εφημερίδα της Δανίας . Στην Ελλάδα, μόλις το περασμένο Μαϊο, με αφορμή το σκίσιμο του Κορανίου από έναν αστυνομικό, εκατοντάδες μουσουλμάνοι έκαναν διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας και προκάλεσαν φθορές σε αυτοκίνητα και στάσεις λεωφορείων .

Αυτό το κλίμα τρομοκρατίας φαίνεται να έχει αποτελέσματα. Διανοούμενοι, καλλιτέχνες και πολιτικοί αυτολογοκρίνονται, παραστάσεις ματαιώνονται και βιβλία δεν εκδίδονται . Ο Άγγλος καλλιτέχνης Grayson Perry, που με τα περίφημα κεραμικά του γελοιοποιεί τον χριστιανισμό και άλλες θρησκείες, δεν έχει βάλει ποτέ στο στόχαστρό του το Ισλάμ. Ο λόγος ; ‘Όπως ομολογεί και ο ίδιος αφοπλιστικά : «Φοβάμαι πως θα βρεθώ με κομμένο τον λαιμό»! Πριν δύο χρόνια το Royal Court Theatre του Λονδίνου αποφάσισε να μην ανεβάσει μια προσαρμογή της «Λυσιστράτης» που τοποθετείται στον μουσουλμανικό παράδεισο και πρόσφατα ο εκδοτικός οίκος «Random House» ανακοίνωσε πως ακυρώνει την προγραμματισμένη έκδοση μιας μυθιστορηματικής βιογραφίας της πρώτης γυναίκας του Μωάμεθ, επειδή ειδικοί στο Ισλάμ θεώρησαν πως το βιβλίο γελοιοποιεί την ιστορία της μουσουλμανικής θρησκείας.

Οι πιο αισιόδοξοι υποστηρίζουν πως η δεύτερη γενιά μεταναστών θα προσαρμοστεί στις ευρωπαϊκές αξίες. Ας μην ξεχνάμε, όμως πως οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο έγιναν από εύπορους μουσουλμάνους δεύτερης γενιάς, και στις ταραχές στα προάστια του Παρισιού συμμετείχαν μουσουλμάνοι έφηβοι που γεννήθηκαν στη Γαλλία. Σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα, , η νεότερη γενιά φαίνεται να είναι πολύ πιο κοντά στο παραδοσιακό Ισλάμ απ’ ότι οι γονείς τους . Στην Αγγλία το 2007 σε σχετική έρευνα, το 53% των μουσουλμάνων απάντησαν πως οι γυναίκες πρέπει να φοράνε φερετζέ. Το αξιοσημείωτο ήταν πως στους ερωτηθέντες που ήταν πάνω από 55 ετών, το ποσοστό ήταν 28%, ενώ στις ηλικίες από 18 μέχρι 24, το αντίστοιχο ποσοστό έφτανε το …74%. Στην ίδια έρευνα, το 1/3 των Βρετανών Μουσουλμάνων, συμφωνεί με την άποψη πως « όποιος μουσουλμάνος ασπαστεί μια άλλη θρησκεία πρέπει να τιμωρηθεί με θάνατο». Και πάλι το ποσοστό που συμφωνεί είναι μόλις 19% σε όσους είναι πάνω από 55 ετών , ενώ στην ηλικιακή ομάδα 18-24 σκαρφαλώνει στο 36%.

Δεν μπορεί να πει κανείς με σιγουριά για το αν έρθει η εποχή που οι μουσουλμάνοι μετανάστες θα προσαρμοστούν στις αξίες της Ευρώπης . Όσο περνούν όμως τα χρόνια, φαίνεται πως η υπερβολική αισιοδοξία δίνει τη θέση της σε έναν ολοένα αυξανόμενο σκεπτικισμό . Και το πιο ανησυχητικό είναι πως η Ευρώπη, ακολουθώντας «πολιτικά ορθές» δοξασίες, φαίνεται πρόθυμη να εγκαταλείψει τις αξίες και τα ιδανικά της. Στο όνομα της προστασίας των μειονοτήτων, πολλές ευρωπαϊκές χώρες, εφαρμόζουν μια πολιτική «κρατικά επιδοτούμενου» πολυπολιτισμού , που ενθαρρύνει τους μετανάστες να διατηρήσουν τις ιδιαιτερότητες τους και να παραμείνουν απομονωμένοι από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Η τελευταία πρόταση από το «Reflections on the Revolution in Europe» ηχεί σαν προειδοποίηση: «Όταν μια ανασφαλής , σχετικιστική κουλτούρα συναντάει μια κουλτούρα που έχει αυτοπεποίθηση και είναι ενδυναμωμένη με κοινά δόγματα , είναι η πρώτη που θα αλλάξει για να ταιριάξει με τη δεύτερη»

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 19-21 Μαρτίου 2010 ]

Είναι εύκολο να μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες ;

Πόσο γρήγορα αλλάζουν τα πράγματα... Μόλις πριν από ένα χρόνο, κυβερνήσεις, πολιτικοί και δημοσιογράφοι σε όλο τον κόσμο συμφωνούσαν πως οι υψηλές κρατικές δαπάνες είναι η λύση στα οικονομικά μας προβλήματα. Σήμερα, με το δημόσιο χρέος να φτάνει σε εφιαλτικά επίπεδα και να πνίγει τις οικονομίες των δυτικών χωρών, γίνεται πια αντιληπτό, με τον πιο επώδυνο τρόπο, πως το κεϊνσιανό δωρεάν γεύμα δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια ψευδαίσθηση. Ακόμη και αυτοί που πριν από ένα χρόνο μας εγκωμίαζαν τις αρετές του νέου και «εκσυγχρονισμένου» κρατισμού, σήμερα κάνουν... όπισθεν ολοταχώς και αρχίζουν να μιλούν για την αναγκαιότητα δραστικής μείωσης των κρατικών δαπανών.

Στην Ελλάδα, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός ανακάλυψε, επιτέλους, πως για την ελληνική οικονομική κρίση δεν ευθύνεται ο «επάρατος» νεοφιλελευθερισμός αλλά ο γιγαντισμός του δημόσιου τομέα και ανακοίνωσε ένα υπερφιλόδοξο πρόγραμμα περιορισμού δαπανών, που αγγίζει τα 2,5 δισ. ευρώ. Και φυσικά, η Ελλάδα δεν είναι η μοναδική χώρα που ακολουθεί αυτό... το δρόμο. Η λίστα των χωρών που ανακοινώνουν μέτρα μείωσης των δημόσιων δαπανών μεγαλώνει μέρα με τη μέρα: Ιρλανδία, Ουγγαρία, Λετονία, Πορτογαλία, ενώ μέχρι και ο Ιορδανός υπουργός Οικονομικών ανακοίνωσε πως τον επόμενο χρόνο θα περικόψει τις δαπάνες κατά 1 δισ. Μην ξεχνάμε όμως πως όλες αυτές οι ανακοινώσεις, στις περισσότερες χώρες, βρίσκονται ακόμη στη σφαίρα των ευγενών προθέσεων.

Η πραγματικότητα είναι πως καμιά κυβέρνηση στο μεταπολεμικό δυτικό κόσμο δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω το... ρολόι της Iστορίας και να μειώσει το μέγεθος του κράτους. Ακόμη και οι πιο φιλελεύθεροι Δυτικοί ηγέτες, όπως η Μάργκαρετ Θάτσερ και ο Ρόναλντ Ρίγκαν, παρά τη «φλογερή» ρητορική τους υπέρ της ελεύθερης αγοράς, δεν μπόρεσαν να ανατρέψουν την τάση επέκτασης της κρατικής εξουσίας στην οικονομική ζωή. Επί πρωθυπουργίας Θάτσερ, οι δημόσιες δαπάνες αυξήθηκαν με ρυθμό 1,1% το χρόνο, ενώ ο Ρόναλντ Ρίγκαν παρέλαβε δημόσιες δαπάνες που άγγιζαν το 27,9% του ΑΕΠ για να τις παραδώσει στο 28,7%.Οι κρατικές δαπάνες, ειδικά αυτές που συνδέονται με το ασφαλιστικό σύστημα, το σύστημα υγείας και τις μισθολογικές ανάγκες του Δημοσίου, έχουν αποκτήσει πια τη δική τους δυναμική και αυξάνονται γεωμετρικά χρόνο με το χρόνο. Ενα επιπλέον εμπόδιο είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί, οι οποίοι δεν έχουν κανένα συμφέρον να γίνει το κράτος μικρότερο και πιο αδύναμο και έτσι να χάσουν τα προνόμια και την επιρροή τους στους ψηφοφόρους.

Ενώ λοιπόν, αντικειμενικά, η μείωση των δημόσιων δαπανών είναι εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, στην Ελλάδα τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο.Εχουμε ένα κυβερνών κόμμα που στήριξε διαχρονικά τις εκλογικές του επιτυχίες στην κατασπατάληση των κρατικών χρημάτων και μια κυβέρνηση που απλώς δεν πιστεύει στην πολιτική του περιορισμού των δαπανών. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός υποστήριξε πως τα μέτρα είναι μεν αναγκαία, αλλά είναι αντίθετα με την ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ. Τι μας κάνει να πιστεύουμε πως μια κυβέρνηση, που σύρθηκε σε αυτήν την πολιτική, θα τα καταφέρει εκεί που απέτυχαν τόσοι άλλοι σε όλο τον κόσμο;Ισως και να κάνω λάθος, αλλά μια ματιά στις εφημερίδες της προηγούμενης εβδομάδας δεν με κάνει και τόσο αισιόδοξο. Παρά τον ασφυκτικό ευρωπαϊκό έλεγχο, παρά την εφιαλτική κατάσταση των οικονομικών της χώρας, το ΠΑΣΟΚ τα καταφέρνει να θυμάται, πού και πού, την… κοινωνικά ευαίσθητη «ιδεολογία» του…

232 νέοι υπάλληλοι της Βουλής πέτυχαν τη νομιμοποίησή τους, κάνοντας χρήση μιας ρύθμισης στην οποία είχαν συμφωνήσει τα δύο μεγάλα κόμματα τον Ιούνιο του 2008.Στο πρωτοσέλιδο του «Ελεύθερου Τύπου» της Τετάρτης διαβάζω πως ο πρόεδρος του «αμαρτωλού» Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς, κ. Γ. Ανωμερίτης, «χορήγησε ‘επίδομα συνδικαλισμού’ σε τρεις συγκεκριμένους εκπροσώπους των λιμενεργατών, που πρόσκεινται στο κυβερνών κόμμα, ενώ εξετάζει τη σύσταση προσωποπαγών θέσεων διευθυντών, που συνεπάγεται πρόσθετες αποδοχές».Ακόμη και ένα φαινομενικά «άσχετο» νομοσχέδιο, όπως αυτό για την ιθαγένεια των μεταναστών, περιλαμβάνει «κρυφές» διατάξεις που θα αυξήσουν τις δαπάνες. Οπως καταγγέλλει η βουλευτής της ΝΔ, Φωτεινή Πιπιλή, το νομοσχέδιο δημιουργεί νέες επιτροπές και ειδικά επιδόματα, ενώ χαρίζει και χρέη δημάρχων και νομαρχών. Αγνωστο είναι πόσο θα στοιχίσουν όλα αυτά στο δυστυχή Ελληνα φορολογούμενο. Ισως κάποιος να αντιτείνει πως όλα αυτά είναι αμελητέες δαπάνες, όμως η συσσώρευση όλων των μικροποσών είναι που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

Αραγε, με τέτοια νοοτροπία πιστεύει η κυβέρνηση πως θα κερδίσει το στοίχημα της μείωσης των δαπανών;

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 12-14 Μαρτίου 2010 ]

Ποιός είναι ο Ron Paul ;

Το «Συνέδριο Συντηρητικής Πολιτικής Δράσης» είναι η μεγαλύτερη συγκέντρωση συντηρητικών ακτιβιστών στις Η.Π.Α. Κάθε χρόνο, στα πλαίσια του συνεδρίου, διεξάγεται μια ψηφοφορία για την ανάδειξη του πιο κατάλληλου υποψηφίου για τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Το φετινό αποτέλεσμα έκρυβε μια έκπληξη. Νικητής δεν ήταν ούτε ο πρώην κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, Mitt Romney , ούτε η περιβόητη Sarah Palin (που περιορίστηκε στο 7%) , αλλά ένας πολιτικός άγνωστος σε μας τους Ευρωπαίους : ο Ron Paul, μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων από το Τέξας. .Ποιός είναι όμως αυτός ο καθόλου χαρισματικός και μάλλον συνεσταλμένος 75 χρόνος, πρώην μαιευτήρας , που στις εμφανίσεις του αποθεώνεται σαν ροκ σταρ από τους χιλιάδες , κυρίως νεαρούς σε ηλικία, θαυμαστές του ;

Πριν κάποια χρόνια, η Βουλή των Αντιπροσώπων αποφάσισε να τιμήσει τον Ronald Reagan με χρυσό μετάλλιο για την προσφορά του προς το έθνος. Ο Ron Paul δε συμφώνησε , παρότι ήταν θαυμαστής του πρώην Προέδρου, κι αυτό επειδή το μετάλλιο, θα κόστιζε στους Αμερικάνους φορολογούμενους 30.000 δολάρια . Αντί να χρησιμοποιηθεί το δημόσιο χρήμα , ο Paul πρότεινε να βάλει ο καθένας από τους βουλευτές 100 δολάρια για να καλυφθεί το απαιτούμενο ποσό. Και κατέληξε : «Είναι πολύ εύκολο να είσαι γενναιόδωρος με τα χρήματα των άλλων». Φυσικά η πρόταση του δεν πέρασε. Αυτό το περιστατικό συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τη φιλοσοφία του Ron Paul αλλά και τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται όλα αυτά τα χρόνια.

Από το 1976 που πρωτοεκλέχτηκε βουλευτής με τους Ρεπουμπλικάνους , ο Ron Paul υποστηρίζει την μικρότερη δυνατή παρέμβαση της κρατικής ομοσπονδιακής εξουσίας στις ζωές των Αμερικανών πολιτών . Έχει ταχθεί υπέρ της δραστικής μείωσης των δημοσίων δαπανών και της φορολογίας, υπέρ της κατάργησης των περισσότερων υπουργείων και δημοσίων οργανισμών , ενώ υποστηρίζει με πάθος την επιστροφή στον Κανόνα του Χρυσού και την κατάργηση της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας. Επιπλέον, υπήρξε ένας από τους ελάχιστους βουλευτές και των δύο κομμάτων, που ψήφισαν εναντίον του πολέμου στο Ιράκ και εναντίον της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας της κυβέρνησης Bush. Πιστός στις αρχές του να μην ψηφίζει ποτέ καμιά αύξηση φόρου και κανένα νομοσχέδιο που θα δίνει στην κυβέρνηση περισσότερες εξουσίες από αυτές που τις παραχωρεί το Σύνταγμα, έχει δώσει τις περισσότερες αρνητικές ψήφους από κάθε άλλο βουλευτή και έχει αποκτήσει το παρατσούκλι «Dr No» . Παραβιάζοντας κάθε κανόνα πολιτικής επιβίωσης, ψηφίζει σταθερά εναντίον των αγροτικών επιδοτήσεων, παρότι στην εκλογική του περιφέρεια κατοικούν κυρίως αγρότες, και παρόλα αυτά, εκλέγεται συνέχεια τα τελευταία 15 χρόνια και μάλιστα με άνετες πλειοψηφίες. Σε εθνικό επίπεδο όμως, αν και όλοι είχαν να πουν ένα καλό λόγο για τη σπάνια συνέπεια του Τεξανού πολιτικού, οι απόψεις του παρέμεναν στο περιθώριο του πολιτικού διαλόγου. Το 2008 έβαλε υποψηφιότητα για το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων , και παρότι κινητοποίησε ενθουσιώδη πλήθη νέων ανθρώπων, και είχε μια δυναμική βάση υποστήριξης στο internet , αναγκάστηκε να αποχωρήσει σχετικά νωρίς από την κούρσα, αφού τα ποσοστά του ήταν μάλλον χαμηλά.

Όλα αυτά όμως άλλαξαν με την οικονομική κρίση . Οι «εμμονές» του γιατρού από το Τέξας, έγιναν οι ανησυχίες μιας ολοένα μεγαλύτερης μερίδας των Αμερικάνων. Ανησυχίες για τις συνέπειες μιας πολιτικής που ασκήθηκε τόσο από τον George Bush όσο και από τον Barack Obama , και που οδήγησε σε δυσθεώρητα ελλείμματα, σε εκτός ελέγχου κρατικές δαπάνες και σε υψηλή φορολογία. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, το 56% των Αμερικάνων θεωρεί πως η κυβέρνηση έχει μεγαλώσει τόσο πολύ , που αποτελεί κίνδυνο για τις ελευθερίες των πολιτών. Σήμερα, ο Ron Paul θεωρείται o «πατέρας» των tea parties , του πιο δυναμικού πολιτικού κινήματος στις Η.Π.Α, ενώ το Νομοσχέδιο που προτείνει για τον κοινοβουλευτικό έλεγχο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας , είναι πολύ πιθανό να γίνει νόμος , αφού το υποστηρίζουν 313 βουλευτές και των δύο κομμάτων .

Το παράδοξο είναι πως παρότι Ρεπουμπλικάνος , ο Ron Paul εκφράζει αυτή τη στιγμή την πιο ριζοσπαστική κριτική στο σύστημα . Όπως έγραψε και ο φιλελεύθερος αναλυτής Brian Doherty, o Paul « δεν είναι απλά ένας ακόμη πολιτικός της αντιπολίτευσης αλλά αντιπροσωπεύει την απόλυτη άρνηση στην ιδέα πως το «σύστημα» έχει λογική, δικαιοσύνη ή ότι μπορεί να διατηρηθεί.». Παρότι, μεγάλο μέρος της Δεξιάς και της Αριστεράς τον αντιμετωπίζει καταφεύγοντας συχνά στην ειρωνεία («ο τρελός θείος στην ρεπουμπλικάνικη σοφίτα», τον χαρακτήρισε πρόσφατα ένας συντηρητικός σχολιαστής), παρότι ο ευρωπαϊκός τύπος, χαρακτηρίζει τις απόψεις του «ακραίες» ( μιας και αδυνατεί να καταλάβει πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι, που δεν εκστασιάζονται με το «μεγάλο κράτος») , το σίγουρο είναι πως κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει πια τον Ron Paul και το κίνημα που ενέπνευσε.

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 5-7 Μαρτίου 2010 ]

Απαγόρευση του καπνίσματος : Μια πονεμένη ιστορία...

Την προηγούμενη εβδομάδα η υπουργός Υγείας Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου μας ανακοίνωσε πως ο νόμος περί απαγόρευσης του καπνίσματος έχει «εγγενή προβλήματα», και πως άμεσα θα παρουσιάσει μια νέα ολοκληρωμένη πρόταση για την αντιμετώπιση του θέματος. Όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν πως τα νέα μέτρα θα περιλαμβάνουν την καθολική απαγόρευση του καπνίσματος σε κλειστούς δημόσιους χώρους . Κάτι τέτοιο προτείνει άλλωστε και η «Συντονιστική Αντικαπνιστική Επιτροπή». Θέση της Επιτροπής είναι πως οι εξαιρέσεις του ισχύοντος νόμου ουσιαστικά αποτέλεσαν το αδύνατο σημείο στην εφαρμογή του και τον κατέστησαν σε μεγάλο βαθμό ανενεργό. Με τη νέα αυστηρότερη νομοθετική πρωτοβουλία, μπορούμε να ελπίζουμε πως επιτέλους θα… εκπολιτιστούμε, και θα ακολουθήσουμε το λαμπρό παράδειγμα της υπόλοιπης Ευρώπης. Κάπως σαν τη Μ. Βρετανία, ας πούμε , όπου, τις ίδιες μέρες που η δικιά μας υπουργός έκανε τις ανακοινώσεις της, είχαμε την πρώτη φυλάκιση εξαιτίας της αντικαπνιστικής νομοθεσίας. Ο Nick Hogan έκανε το έγκλημα να επιτρέπει το κάπνισμα στην παμπ ιδιοκτησίας του και μάλιστα αρνήθηκε να πληρώσει το πρόστιμο που του επιβλήθηκε. Έτσι, μαζί με δολοφόνους , βιαστές και λοιπούς παρανόμους , ο Hogan θα περάσει τους επόμενους έξι μήνες της ζωής του πίσω από τα κάγκελα της φυλακής, επειδή είχε την ψευδαίσθηση πως μπορούσε να λειτουργήσει την επιχείρηση του με τον τρόπο που ήθελε αυτός και οι , κατά 90% καπνιστές, πελάτες του.

Βέβαια, η κ. Ξενογιαννακοπούλου, αντί να καταφεύγει στη λύση των απαγορεύσεων και της ενίσχυσης των κατασταλτικών μηχανισμών, θα μπορούσε να αφήσει κάθε μαγαζί να επιλέξει το ίδιο αν θα απαγορεύσει ή όχι το κάπνισμα στους χώρους του. Έτσι οι πελάτες και οι μαγαζάτορες θα είχαν το δικαίωμα της επιλογής και θα δημιουργούνταν ένα πιο πλουραλιστικό περιβάλλον, με μαγαζιά για όλα τα γούστα .

Αλλά αυτά είναι μάλλον ψιλά γράμματα. Όπως εξελίσσεται η αντικαπνιστική εκστρατεία τόσο στο εξωτερικό όσο και εδώ, είναι φανερό πια πως το επιχείρημα του «παθητικού καπνίσματος» είναι απλά το άλλοθι. Στόχος είναι η ολική απαγόρευση. Στη Φινλανδία, μέσα στη χρονιά πρόκειται να απαγορευτεί το κάπνισμα ακόμη και μέσα στα ιδιωτικά αυτοκίνητα, αν επιβαίνουν ανήλικοι, ενώ όσα μαγαζιά θα πουλάνε τσιγάρα θα πρέπει να τα κρύβουν κάτω από τον πάγκο και να μην τα εκθέτουν σε δημόσια θέα! Ο Φινλανδός υπουργός είναι ξεκάθαρος πως τα μέτρα στοχεύουν στο «… να ξεφορτωθούμε το κάπνισμα μια και καλή». . Στη Μ. Βρετανία, η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα απαγορευτεί το κάπνισμα ακόμη και στα προαύλια και στους κήπους των παμπ. Στην πόλη Belmont της Καλιφόρνια το κάπνισμα απαγορεύτηκε ήδη στα διαμερίσματα των πολυκατοικιών , γιατί , όπως υποστηρίζουν οι αρχές, ο καπνός περνάει μέσα από τις χαραμάδες και έτσι οι γείτονες σου μετατρέπονται σε …παθητικoύς καπνιστές . Και στην Ελλάδα το σύνθημα του Υπουργείου είναι «Η Ελλάδα σβήνει το τσιγάρο» ενώ ο πρώην Υπουργός Υγείας Δημήτρης Αβραμόπουλος ήταν ακόμη πιο σαφής . Μια μέρα πριν την απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους, δήλωσε στην πρωινή εκπομπή του Mega Channel : "Αλίμονο αν αφήσουμε την υγεία των πολιτών να εξαρτάται από την ελεύθερη βούλησή τους. Το χάσαμε το παιχνίδι! To κράτος πρέπει να παρέμβει ! ". Οι γραφειοκράτες ξέρουν λοιπόν καλύτερα από μας ποιό είναι το καλό μας . Το κράτος-νταντά είναι εδώ, για να μας πάρει από το χεράκι, και να μας προστατεύσει από τις… κακές μας συνήθειες. Και το πιο ανησυχητικό είναι πως τόσο η Δεξιά, όσο και η Αριστερά αποδέχονται αυτό το νέο αυταρχισμό.

Ας γυρίσουμε όμως πίσω το χρόνο, και ας πάμε στη δεκαετία του 1930. Τότε που για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία μια χώρα απαγόρευσε το κάπνισμα στα δημόσια μέσα μεταφοράς και στους χώρους εργασίας. Ταυτόχρονα οι φόροι στον καπνό αυξήθηκαν , επιβλήθηκε αυστηρή νομοθεσία που περιόριζε την διαφήμιση των τσιγάρων ενώ έγιναν κρατικές καμπάνιες για την προστασία της υγείας. Αυτή η … «κοινωνικά ευαίσθητη» χώρα που νοιαζόταν τόσο για την υγεία των πολιτών της δεν ήταν άλλη από τη …Ναζιστική Γερμανία . Μάλιστα, ο Χίτλερ , εκτός από χορτοφάγος και υπέρμαχος των...δικαιωμάτων των ζώων , ήταν και φανατικός αντικαπνιστής . Με λίγα λόγια, ο Αδόλφος είχε όλες τις εμμονές ενός σημερινού... «πολιτικά ορθού» αριστερού. Και, όπως οι σημερινοί «προστάτες» μας, πίστευε πως έπρεπε να χρησιμοποιήσει το κράτος για να επιβάλλει αυτές τις εμμονές του στην κοινωνία.

Τουλάχιστον λοιπόν, όσον αφορά την κρατική υστερία εναντίον του καπνίσματος, εμείς οι πολιτισμένοι Δυτικοί του 21ου αιώνα , μπορούμε να αναφωνήσουμε υπερήφανα : "Είμαστε όλοι εθνικοσοσιαλιστές!"

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 5-7 Μαρτίου 2010 ]