Το «Συνέδριο Συντηρητικής Πολιτικής Δράσης» είναι η μεγαλύτερη συγκέντρωση συντηρητικών ακτιβιστών στις Η.Π.Α. Κάθε χρόνο, στα πλαίσια του συνεδρίου, διεξάγεται μια ψηφοφορία για την ανάδειξη του πιο κατάλληλου υποψηφίου για τις επόμενες προεδρικές εκλογές. Το φετινό αποτέλεσμα έκρυβε μια έκπληξη. Νικητής δεν ήταν ούτε ο πρώην κυβερνήτης της Μασαχουσέτης, Mitt Romney , ούτε η περιβόητη Sarah Palin (που περιορίστηκε στο 7%) , αλλά ένας πολιτικός άγνωστος σε μας τους Ευρωπαίους : ο Ron Paul, μέλος της Βουλής των Αντιπροσώπων από το Τέξας. .Ποιός είναι όμως αυτός ο καθόλου χαρισματικός και μάλλον συνεσταλμένος 75 χρόνος, πρώην μαιευτήρας , που στις εμφανίσεις του αποθεώνεται σαν ροκ σταρ από τους χιλιάδες , κυρίως νεαρούς σε ηλικία, θαυμαστές του ;
Πριν κάποια χρόνια, η Βουλή των Αντιπροσώπων αποφάσισε να τιμήσει τον Ronald Reagan με χρυσό μετάλλιο για την προσφορά του προς το έθνος. Ο Ron Paul δε συμφώνησε , παρότι ήταν θαυμαστής του πρώην Προέδρου, κι αυτό επειδή το μετάλλιο, θα κόστιζε στους Αμερικάνους φορολογούμενους 30.000 δολάρια . Αντί να χρησιμοποιηθεί το δημόσιο χρήμα , ο Paul πρότεινε να βάλει ο καθένας από τους βουλευτές 100 δολάρια για να καλυφθεί το απαιτούμενο ποσό. Και κατέληξε : «Είναι πολύ εύκολο να είσαι γενναιόδωρος με τα χρήματα των άλλων». Φυσικά η πρόταση του δεν πέρασε. Αυτό το περιστατικό συνοψίζει με τον καλύτερο τρόπο τη φιλοσοφία του Ron Paul αλλά και τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται όλα αυτά τα χρόνια.
Από το 1976 που πρωτοεκλέχτηκε βουλευτής με τους Ρεπουμπλικάνους , ο Ron Paul υποστηρίζει την μικρότερη δυνατή παρέμβαση της κρατικής ομοσπονδιακής εξουσίας στις ζωές των Αμερικανών πολιτών . Έχει ταχθεί υπέρ της δραστικής μείωσης των δημοσίων δαπανών και της φορολογίας, υπέρ της κατάργησης των περισσότερων υπουργείων και δημοσίων οργανισμών , ενώ υποστηρίζει με πάθος την επιστροφή στον Κανόνα του Χρυσού και την κατάργηση της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας. Επιπλέον, υπήρξε ένας από τους ελάχιστους βουλευτές και των δύο κομμάτων, που ψήφισαν εναντίον του πολέμου στο Ιράκ και εναντίον της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας της κυβέρνησης Bush. Πιστός στις αρχές του να μην ψηφίζει ποτέ καμιά αύξηση φόρου και κανένα νομοσχέδιο που θα δίνει στην κυβέρνηση περισσότερες εξουσίες από αυτές που τις παραχωρεί το Σύνταγμα, έχει δώσει τις περισσότερες αρνητικές ψήφους από κάθε άλλο βουλευτή και έχει αποκτήσει το παρατσούκλι «Dr No» . Παραβιάζοντας κάθε κανόνα πολιτικής επιβίωσης, ψηφίζει σταθερά εναντίον των αγροτικών επιδοτήσεων, παρότι στην εκλογική του περιφέρεια κατοικούν κυρίως αγρότες, και παρόλα αυτά, εκλέγεται συνέχεια τα τελευταία 15 χρόνια και μάλιστα με άνετες πλειοψηφίες. Σε εθνικό επίπεδο όμως, αν και όλοι είχαν να πουν ένα καλό λόγο για τη σπάνια συνέπεια του Τεξανού πολιτικού, οι απόψεις του παρέμεναν στο περιθώριο του πολιτικού διαλόγου. Το 2008 έβαλε υποψηφιότητα για το προεδρικό χρίσμα των Ρεπουμπλικάνων , και παρότι κινητοποίησε ενθουσιώδη πλήθη νέων ανθρώπων, και είχε μια δυναμική βάση υποστήριξης στο internet , αναγκάστηκε να αποχωρήσει σχετικά νωρίς από την κούρσα, αφού τα ποσοστά του ήταν μάλλον χαμηλά.
Όλα αυτά όμως άλλαξαν με την οικονομική κρίση . Οι «εμμονές» του γιατρού από το Τέξας, έγιναν οι ανησυχίες μιας ολοένα μεγαλύτερης μερίδας των Αμερικάνων. Ανησυχίες για τις συνέπειες μιας πολιτικής που ασκήθηκε τόσο από τον George Bush όσο και από τον Barack Obama , και που οδήγησε σε δυσθεώρητα ελλείμματα, σε εκτός ελέγχου κρατικές δαπάνες και σε υψηλή φορολογία. Σε πρόσφατη δημοσκόπηση, το 56% των Αμερικάνων θεωρεί πως η κυβέρνηση έχει μεγαλώσει τόσο πολύ , που αποτελεί κίνδυνο για τις ελευθερίες των πολιτών. Σήμερα, ο Ron Paul θεωρείται o «πατέρας» των tea parties , του πιο δυναμικού πολιτικού κινήματος στις Η.Π.Α, ενώ το Νομοσχέδιο που προτείνει για τον κοινοβουλευτικό έλεγχο της Ομοσπονδιακής Τράπεζας , είναι πολύ πιθανό να γίνει νόμος , αφού το υποστηρίζουν 313 βουλευτές και των δύο κομμάτων .
Το παράδοξο είναι πως παρότι Ρεπουμπλικάνος , ο Ron Paul εκφράζει αυτή τη στιγμή την πιο ριζοσπαστική κριτική στο σύστημα . Όπως έγραψε και ο φιλελεύθερος αναλυτής Brian Doherty, o Paul « δεν είναι απλά ένας ακόμη πολιτικός της αντιπολίτευσης αλλά αντιπροσωπεύει την απόλυτη άρνηση στην ιδέα πως το «σύστημα» έχει λογική, δικαιοσύνη ή ότι μπορεί να διατηρηθεί.». Παρότι, μεγάλο μέρος της Δεξιάς και της Αριστεράς τον αντιμετωπίζει καταφεύγοντας συχνά στην ειρωνεία («ο τρελός θείος στην ρεπουμπλικάνικη σοφίτα», τον χαρακτήρισε πρόσφατα ένας συντηρητικός σχολιαστής), παρότι ο ευρωπαϊκός τύπος, χαρακτηρίζει τις απόψεις του «ακραίες» ( μιας και αδυνατεί να καταλάβει πώς γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι, που δεν εκστασιάζονται με το «μεγάλο κράτος») , το σίγουρο είναι πως κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει πια τον Ron Paul και το κίνημα που ενέπνευσε.
[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 5-7 Μαρτίου 2010 ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου