Μια ομιλία του Άγγλου ευρωβουλευτή Nigel Farage του ευρωσκεπτικιστικού «Κόμματος της Ανεξαρτησίας» , όπου πέρασε γενεές δεκατέσσερις τον Βέλγο πρόεδρο της Ε.Ε. Herman Van Rompuy , στοίχισε στον Farage ένα πρόστιμο ύψους 3.000 ευρώ. Δε θα σχολιάσουμε εδώ τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ελευθερία του λόγου η Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά αξίζει να πάρετε μια γεύση από την περίφημη ομιλία , επειδή , αναπάντεχα, είχε και …ελληνικό ενδιαφέρον :
«Μας είπαν πως όταν θα αποκτούσαμε έναν πρόεδρο, θα βλέπαμε μια τεράστια και παγκόσμια ηγετική φυσιογνωμία. Τον άνθρωπο που θα μπορούσε να ηγηθεί πολιτικά 500 εκατομμυρίων ανθρώπων. Τον άνθρωπο που θα μπορούσε να μας εκπροσωπήσει στην παγκόσμια πολιτική σκηνή . Τον άνθρωπο, του οποίου η δουλειά είναι τόσο σημαντική, έτσι ώστε να πληρώνεται, περισσότερο κι απ’ τον πρόεδρο Ομπάμα. Δυστυχώς όμως, μας τύχατε …εσείς. Και λυπάμαι αλλά μετά από αυτήν την «παράσταση» που δώσατε νωρίτερα , και χωρίς να θέλω να φανώ αγενής, αλλά, ξέρετε, έχετε το «χάρισμα» μιας βρεγμένης πατσαβούρας και την εμφάνιση ενός χαμηλόβαθμου τραπεζικού υπαλλήλου. Και η ερώτηση που θέλω να κάνω είναι η εξής : Ποιος είστε ; Δεν σας έχω ακούσει ποτέ. Κανένας στην Ευρώπη, δεν έχει ακούσει για σας. Θα ήθελα να σας ρωτήσω πρόεδρε. Ποιος σας ψήφισε ; Και ποιος μηχανισμός ; Εντάξει, ξέρω ότι η δημοκρατία δεν είναι δημοφιλής σε πολλούς από σας… Και με ποιόν μηχανισμό μπορούν οι Ευρωπαίοι να σας απομακρύνουν από τη θέση σας ; Είναι αυτό ευρωπαϊκή δημοκρατία; Πιστεύω ότι είστε ανίκανος και επικίνδυνος και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι η πρόθεση σας είναι να γίνεται ο αθόρυβος δολοφόνος της ευρωπαϊκής δημοκρατίας και των ευρωπαϊκών εθνικών κρατών . Φαίνεται να έχετε μια απέχθεια για την ίδια την έννοια της ύπαρξης των εθνικών κρατών , επειδή ίσως προέρχεστε από το Βέλγιο, το οποίο φυσικά είναι λίγο πολύ ένα μη κράτος. Aλλά από τότε που αναλάβατε έχουμε δει την Ελλάδα να υποβιβάζεται σε τίποτε περισσότερο από ένα προτεκτοράτο . Κύριε, δεν νομιμοποιείστε επ’ ουδενί να κατέχετε αυτή τη θέση και μπορώ να πω με σιγουριά, ότι μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος της πλειοψηφίας του βρετανικού λαού που λέει «Δεν σας γνωρίζουμε, δεν σας θέλουμε, κι όσο πιο σύντομα αποσυρθείτε, τόσο το καλύτερο.»
Η σύντομη αναφορά του Farage στην Ελλάδα, συγκίνησε ιδιαίτερα την ελληνική διαδικτυακή κοινότητα. Με την ομιλία του, ο Άγγλος ευρωβουλευτής κατάφερε να εκφράσει τον ολοένα πιο έντονο ευρωσκεπτικισμό που αναπτύσσεται τελευταία στην ελληνική κοινή γνώμη. Το βίντεο αναρτήθηκε σε πολλά εγχώρια μπλογκς, στο facebook, στο twitter ενώ ανέβηκε και με ελληνικούς υπότιτλους στο youtube, όπου το είδαν δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μας . Αν κρίνω από τα σχόλια , στο πρόσωπο του Farage ανακαλύψαμε έναν νέο φλογερό φιλέλληνα, έναν νέο Λόρδο Μπαϊρον : «Μπράβο ρε μάγκα», «Η Ελλάδα είναι μαζί σου», «Farage for Greek President» , «Κρίμα που δεν είσαι Έλληνας!», και το αμίμητο «Παρότι Άγγλος, φοράει παντελόνια» .
Βέβαια, δεν νομίζω πως ο κύριος Farage έκανε τη συγκεκριμένη ομιλία επειδή απέβλεπε στην ανέγερση ανδριάντα του σε κεντρική πλατεία των Αθηνών, όπως άλλωστε συνηθίζουμε να κάνουμε με όλους όσους κερδίζουν τον επίζηλο τίτλο του ... «φιλέλληνα». Ο άνθρωπος, εκφράζει, με συνέπεια , αν και συχνά με ακραίο και φασαριόζικο τρόπο, τον παραδοσιακό ευρωσκεπτικισμό της θατσερικής βρετανικής Δεξιάς . Ένας ευρωσκεπτικισμός που αντιτίθεται στο ευρώ, επικρίνει τον συγκεντρωτισμό και τη μεταφορά αρμοδιοτήτων από τα έθνη κράτη σε ευρωπαϊκά όργανα, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση, στρέφεται εναντίον της δαπανηρής γραφειοκρατίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και επισημαίνει το δυσβάστακτο κόστος που έχουν για τα κράτη μέλη οι χιλιάδες σελίδες νέας νομοθεσίας που επιβάλλουν καθημερινά οι Βρυξέλλες. Με ένα πιο προσεκτικό ψάξιμο στο internet, θα ανακαλύψει κάποιος πως o Farage όσο είναι εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, , αλλά τόσο είναι και εναντίον της σοσιαλιστικής δημοσιονομικής χαλαρότητας ελληνικού τύπου . Έτσι, αντιτίθεται στην παροχή ευρωπαϊκής βοήθειας προς την Ελλάδα , θέση που θα δυσαρεστήσει την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, που θεωρεί πως η Ευρώπη, έχει μια ηθική υποχρέωση να μας χρηματοδοτεί επ’ άπειρον. Επιπλέον, δηλώνει πως η είσοδος στο ευρώ χωρών όπως η Ελλάδα και η Ισπανία, ήταν λάθος εξ αρχής, και προτείνει την έξοδο της χώρας μας από την ευρωζώνη. Διαισθάνομαι πως η ανέγερση ανδριάντα του Farage μάλλον ματαιώνεται οριστικώς.
Είναι όμως επόμενο πως απόψεις σαν και αυτές του Farage θα έχουν μηδαμινή απήχηση στην ελληνική κοινωνία. Ευρωσκεπτικισμός, όπως αυτός που υπάρχει στη Μ.Βρετανία, είναι απλά ανύπαρκτος στα ελληνικά «αστικά» κόμματα. Μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον, η συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Ένωση θεωρούνταν μονόδρομος και η υιοθέτηση του ευρώ πανάκεια . Ο λόγος που περάσαμε από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ , το ίδιο Συνδικάτο» του 1980 , στη μονοκρατορία της μίας και μοναδικής ευρω-σκέψης είναι απλός : «Follow the money» ή «ο στόχος είναι τα λεφτά» όπως εύστοχα επισημαίνει σε παλαιότερο πόνημα της η διεισδυτική παρατηρήτρια της ελληνικής πραγματικότητας, δεσποινίς Τζούλια Αλεξανδράτου. Όσο η Ευρωπαϊκή Ένωση μας έδινε αφειδώς χρήματα, δεν είχαμε κανένα απολύτως πρόβλημα με τις δομές της , με την έλλειψη δημοκρατικής νομιμοποίησης , με τη δαιδαλώδη νομοθεσία, ή με τα μειονεκτήματα του ευρώ . Ακόμη και οι δήθεν υπερήφανοι πατριώτες δέχονταν με ιδιαίτερη ευκολία την παραχώρηση της εθνικής κυριαρχίας στα μη εκλεγμένα όργανα των Βρυξελλών . Όλα αυτά ήταν ψιλά γράμματα, όσο, με τη συνέργεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αρμέγαμε τον ευρωπαίο φορολογούμενο. Γι αυτό και τα ελληνικά ποσοστά αποδοχής υπέρ της Ε.Ε. και του ευρώ συναγωνίζονταν αυτά του Βελγίου. Ήταν επόμενο πως μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, όπου το ζεστό ευρωπαϊκό χρήμα έρρεε άφθονο , ήταν αδύνατον να αναπτυχθεί ένας σοβαρός ελληνικός ευρωσκεπτικισμός.
Τώρα όμως που το εγχείρημα του ευρώ δείχνει τα όρια του, και το ελληνικό «θαύμα», που βασίστηκε στη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταρρέει, ίσως ήρθε η ώρα να τεθούν κάποια σοβαρά ερωτήματα . Όλος αυτός ο πακτωλός ευρωπαϊκών χρημάτων που δέχτηκε η χώρα μας τις τελευταίες δεκαετίες , μήπως τελικά καθυστέρησε τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις ; Mήπως τα γενναιόδωρα ευρωπαϊκά πακέτα οδήγησαν τελικά στη διαιώνιση του υπάρχοντος αναποτελεσματικού και διεφθαρμένου συστήματος; Και τελικά μήπως το ευρώ χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο μια ήδη προβληματική κατάσταση ; Σε συνέντευξη του στον Τάκη Μίχα στην «Ελευθεροτυπία» ο γνωστός οικονομικός αναλυτής του Center for European Reform, Simon Tillford, επισημαίνει : « Η ένταξη στην ευρωζώνη δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι τώρα τα προβλήματα μπορούσαν να λυθούν χωρίς τις αναγκαίες ριζικές μεταρρυθμίσεις. Αν ορισμένες απ' αυτές τις χώρες -όπως η Ελλάδα- είχαν καθυστερήσει την ένταξή τους στην ΟΝΕ, η πίεση των αγορών θα τις είχε αναγκάσει να κάνουν τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Διότι αν δεν το έκαναν θα αντιμετώπιζαν συναλλαγματική κρίση.» Επιπλέον , τα τεχνητά χαμηλά επιτόκια που μας εξασφάλισε η συμμετοχή μας στο ευρώ, οδήγησαν σε μια φρενίτιδα δανεισμού, τις συνέπειες της οποίας καλούμαστε να πληρώσουμε σήμερα.
Δυστυχώς προς το παρόν , η κριτική που ακούγεται εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιορίζεται σε τριτοκοσμικές κραυγές και μακρόσυρτα παράπονα, σε στυλ Καζαντζίδη, για τους «κακούς Ευρωπαίους» που δεν μας δίνουν και άλλα χρήματα. Κριτική που αξίζει τόσο σοβαρής αντιμετώπισης όσο και τα κλάματα ενός κακομαθημένου παιδιού που γκρινιάζει επειδή οι γονείς του δεν του αγοράζουν το καινούργιο playstation. Για να αρχίσει επιτέλους μια σοβαρή συζήτηση για το αν η συμμετοχή μας στην ΕΕ και στην ευρωζώνη ήταν ωφέλιμη ή όχι , ο αγγλοσαξωνικός ευρωσκεπτικισμός του κ. Farage και των ομοίων του, ίσως μας φανεί χρήσιμος. Ολοκληρωμένος όμως και όχι αποσπασματικός μέσα από κάποια βίντεο στο youtube.
[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 26-28 Μαρτίου 2010 ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου