Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω και ας πάμε στο 1998. Την ίδια χρονιά που πεθαίνει ο Φρανκ Σινάτρα, ο "Τιτανικός" σπάει ταμεία και κυκλοφορεί το Βιάγκρα, οι Η.Π.Α. συγκλονίζονται από το σκάνδαλο Μόνικα Λεβίνσκι και όλος ο πλανήτης αναρωτιέται αν ο λεκές στο φόρεμα της ευτραφούς υπαλλήλου του Λευκού Οίκου, οφείλεται σε ...εκσπερμάτωση του Μπιλ Κλίντον. Και ενώ η αμερικάνικη Θρησκευτική Δεξιά βγάζει πύρινα κηρύγματα εναντίον της... ανηθικότητας του προέδρου, αριστεροί διανοούμενοι και δημοσιογράφοι καταγγέλλουν αυτό το ιδιότυπο κυνήγι μαγισσών και επικρίνουν τη σεμνοτυφία και τον πουριτανισμό των αντιπάλων του Κλίντον . Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η ,πιο χαλαρή σε θέματα σεξουαλικών ηθών, Ευρώπη παρακολουθεί απορημένη τις εξελίξεις στην Αμερική . "Α, όχι", συμφωνούν όλοι, " κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στην Γηραιά Ήπειρο! Το σκάνδαλο Λεβίνσκι είναι μια αμερικάνικη ιδιαιτερότητα , μια ακόμη εκδήλωση της υποκρισίας των Αγγλοσαξώνων σε οτιδήποτε αφορά το σεξ. Πολλοί Ευρωπαίοι ηγέτες , από το Φρανσουά Μιτεράν, μέχρι τον Ζακ Σιράκ και τον Ανδρέα Παπανδρέου είχαν παρόμοιες περιπέτειες αλλά αντιμετωπίστηκαν με διακριτικότητα από την κοινή γνώμη και τον Τύπο και κανείς δε φαντάστηκε πως θα ήταν δυνατόν να χάσουν την εξουσία λόγω ερωτικών ατασθαλιών ." ΄
Και να που σήμερα, 11 χρόνια μετά, η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται , αυτή τη φορά όμως στην καρδιά της ,υποτίθεται, "ανεκτικής" Ευρώπης. Η σεξουαλική ζωή του Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι γίνεται λαϊκό ανάγνωσμα και μείζον πολιτικό θέμα. Μόνο που τώρα, το ρόλο του διώκτη σε αυτό το νέο κυνήγι μαγισσών δεν το έχει η συντηρητική Δεξιά, που προσπαθεί να προστατεύσει τις οικογενειακές αξίες και τα χρηστά ήθη. Τη σκυτάλη έχουν πάρει οι σοβαρές και έγκυρες εφημερίδες της "προοδευτικής" Αριστεράς . Το περιοδικό L’ Εspresso, η Republicca , η El Pais και ο Guardian συναγωνίζονται σε κιτρινισμό τα χειρότερα ταμπλόιντς. Οι πικάντικες λεπτομέρειες που δημοσιεύουν κάνουν το σκάνδαλο Λεβίνσκι να φαίνεται σαν μια ανώδυνη softcore ιστοριούλα για εφήβους .Έτσι, ο έγκυρος αριστερός Τύπος , πλαϊ στις εκτενείς αναλύσεις για την οικονομική κρίση και το νέο σύστημα υγείας που προωθεί ο Ομπάμα, μας ενημερώνει με κάθε σοβαρότητα πως ο Μπερλουσκόνι δε φοράει... προφυλακτικό, έχει μια ιδιαίτερα αδυναμία στα ερωτικά τριο, ενώ προτιμάει να κάνει σεξ στο μεγάλο κρεβάτι με τις κουρτίνες, σε αυτό που κοιμάται και ο Πούτιν όταν επισκέπτεται την Ιταλία... Η ευρωπαϊκή Αριστερά χαζεύει από την κλειδαρότρυπα την ερωτική ζωή του Ιταλού πρωθυπουργού και αντιδρά σαν σεξουαλικά στερημένη γεροντοκόρη . Ηθικολογεί ακατάπαυστα και ο λόγος της θυμίζει ολοένα και περισσότερο τα κηρύγματα των ηγετών της αμερικάνικης υπερσυντηρητικής Θρησκευτικής Δεξιάς, Τζέρυ Φαλγουελ και Πατ Ρόμπερτσον. Η Αριστερά επικρίνει το Σίλβιο Μπερλουσκόνι επειδή είχε σχέση με μια 18χρόνη (κάτι απολύτως νόμιμο, αφού η ηλικία συναίνεσης για σεξουαλική επαφή στην Ιταλία είναι τα 16) , επειδή έκανε... γυμνισμό με τους φίλους του στην ιδιωτική του βίλα, και για το γεγονός πως έχει μια αδυναμία στα call girls ( στην πραγματικότητα, δεν έκανε τίποτε διαφορετικό απ' ότι κάνουν εκατομμύρια άντρες σε αυτό τον πλανήτη).Κανένας "προοδευτικός" κονδυλοφόρος δεν ένιωσε την ανάγκη να αναρωτηθεί "Και λοιπόν;", κανένας δεν ένιωσε την υποχρέωση να υπερασπίσει το δικαίωμα του Σίλβιο στην ιδιωτική του ζωή, κανένας δεν κατέκρινε τον "αριστερό" πουριτανισμό, όπως έγινε στην περίπτωση Κλίντον.
Σίγουρα η στάση της Αριστεράς απέναντι στον "Καβαλιέρε" οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε λόγους πολιτικής σκοπιμότητας .Ο Μπερλουσκόνι είναι αντίπαλος, και μάλιστα από τους πιο μισητούς . «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» στο σκληρό κόσμο της πολιτικής και η συνέπεια αρχών είναι κάτι σπάνιο. Η Αριστερά αποδεικνύεται το ίδιο αμείλικτη με τις άλλες πολιτικές παρατάξεις , όταν πρόκειται να πλήξει τους πολιτικούς της αντιπάλους.
Όμως πέρα από αυτό , ίσως κρύβεται κάτι πιο βαθύ στη «μεταμόρφωση» της Αριστεράς . Σαν να μοιάζουν πια πολύ μακρινά τα sixties , και τα κηρύγματα περί σεξουαλικής απελευθέρωσης . Το κίνημα της "πολιτικής ορθότητας" που ξεκίνησε από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια της δεκαετίας του '70, φαίνεται να έχει κυριαρχήσει στην άλλοτε ελευθεριακή Αριστερά .Παρότι ξεκινούν από διαφορετική βάση, η πολιτική ορθότητα και η θρησκόληπτη Δεξιά μοιράζονται την ίδια σεμνοτυφία και την ίδια απέχθεια απέναντι στην πορνεία, την πορνογραφία, και άλλες ηδονιστικές πλευρές της σύγχρονης κοινωνίας . Ο Μπερλουσκόνι εκπροσωπεί ότι ακριβώς σιχαίνεται αυτή η "politically correct" Αριστερά. Ο μπερμπάντης, ηδονιστής Σίλβιο, ένας Χιου Χέφνερ της πολιτικής ζωής, πάντα περιτριγυρισμένος από ένα στρατό ωραίων γυναικών, είναι , στα μάτια τους, το απόλυτο "σωβινιστικό γουρούνι", ένας απαίσιος "φαλλοκράτης" .Τα αστεία του θεωρούνται σεξιστικά και ρατσιστικά και προκαλούν ναυτία στην comme il faut ελιτιστική Αριστερά . Τα ημίγυμνα κορίτσια, με τα οποία έχει γεμίσει τα κανάλια του," αναπαράγουν πατριαρχικά στερεότυπα και ρόλους", όπως διαμαρτύρονται οι αριστερές Ιταλίδες φεμινίστριες! Και με την προτίμηση του για τα call girls απλά "προωθεί τη συμβολική βία εναντίον των γυναικών". Με αυτό τον τρόπο όμως η νέα Αριστερά ακυρώνει τις προσπάθειες παλαιότερων γενιών για την ίση αντιμετώπιση γυναικών και ανδρών. Παρουσιάζει τις γυναίκες σαν άβουλα όντα, χωρίς μυαλό, καθηλωμένες σε μια μόνιμη παιδική ηλικία, αιώνια θύματα της επάρατης «πατριαρχικής κοινωνίας» . Ακολουθώντας όμως αυτή την πατερναλιστική λογική, η Αριστερά ακυρώνει τα απελευθερωτικά αιτήματα των ‘60s και τελικά, όπως και η Ακροδεξιά, δεν αναγνωρίζει στη γυναίκα το δικαίωμα να μπορεί να διαθέσει το σώμα της ελεύθερα όπως αυτή νομίζει, είτε ασκώντας το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, είτε χορεύοντας ημίγυμνη στα σόου των καναλιών του Μπερλουσκόνι.
Ο Μπερλουσκόνι, παρά τα πολλά ελαττώματα του, δεν εμφανίστηκε ποτέ σαν διαπρύσιος κήρυκας της ηθικής. "Δεν είμαι άγιος" δήλωσε μόλις χτες. Την ίδια ώρα, οι "προοδευτικές" εφημερίδες ,που ηθικολογούν ακατάπαυστα και οι αριστερές φεμινιστικές οργανώσεις , που είναι έξαλλες με το γυμνόστηθα κορίτσια που κατακλύζουν τα κανάλια του , βρίσκουν ανέλπιστους σύμμαχους στην ...Καθολική Εκκλησία. Πολλοί ανώτατοι κληρικοί επικρίνουν δημόσια τον Ιταλό πρωθυπουργό ενώ η Καθολική εφημερίδα " La Famiglia Cristiana" τον εγκαλεί για "ηθική κατάπτωση". Τελικά , κάποιες φορές στην πολιτική βρίσκεις παράξενες συγγένειες ....
Και να που σήμερα, 11 χρόνια μετά, η ιστορία φαίνεται να επαναλαμβάνεται , αυτή τη φορά όμως στην καρδιά της ,υποτίθεται, "ανεκτικής" Ευρώπης. Η σεξουαλική ζωή του Ιταλού πρωθυπουργού Σίλβιο Μπερλουσκόνι γίνεται λαϊκό ανάγνωσμα και μείζον πολιτικό θέμα. Μόνο που τώρα, το ρόλο του διώκτη σε αυτό το νέο κυνήγι μαγισσών δεν το έχει η συντηρητική Δεξιά, που προσπαθεί να προστατεύσει τις οικογενειακές αξίες και τα χρηστά ήθη. Τη σκυτάλη έχουν πάρει οι σοβαρές και έγκυρες εφημερίδες της "προοδευτικής" Αριστεράς . Το περιοδικό L’ Εspresso, η Republicca , η El Pais και ο Guardian συναγωνίζονται σε κιτρινισμό τα χειρότερα ταμπλόιντς. Οι πικάντικες λεπτομέρειες που δημοσιεύουν κάνουν το σκάνδαλο Λεβίνσκι να φαίνεται σαν μια ανώδυνη softcore ιστοριούλα για εφήβους .Έτσι, ο έγκυρος αριστερός Τύπος , πλαϊ στις εκτενείς αναλύσεις για την οικονομική κρίση και το νέο σύστημα υγείας που προωθεί ο Ομπάμα, μας ενημερώνει με κάθε σοβαρότητα πως ο Μπερλουσκόνι δε φοράει... προφυλακτικό, έχει μια ιδιαίτερα αδυναμία στα ερωτικά τριο, ενώ προτιμάει να κάνει σεξ στο μεγάλο κρεβάτι με τις κουρτίνες, σε αυτό που κοιμάται και ο Πούτιν όταν επισκέπτεται την Ιταλία... Η ευρωπαϊκή Αριστερά χαζεύει από την κλειδαρότρυπα την ερωτική ζωή του Ιταλού πρωθυπουργού και αντιδρά σαν σεξουαλικά στερημένη γεροντοκόρη . Ηθικολογεί ακατάπαυστα και ο λόγος της θυμίζει ολοένα και περισσότερο τα κηρύγματα των ηγετών της αμερικάνικης υπερσυντηρητικής Θρησκευτικής Δεξιάς, Τζέρυ Φαλγουελ και Πατ Ρόμπερτσον. Η Αριστερά επικρίνει το Σίλβιο Μπερλουσκόνι επειδή είχε σχέση με μια 18χρόνη (κάτι απολύτως νόμιμο, αφού η ηλικία συναίνεσης για σεξουαλική επαφή στην Ιταλία είναι τα 16) , επειδή έκανε... γυμνισμό με τους φίλους του στην ιδιωτική του βίλα, και για το γεγονός πως έχει μια αδυναμία στα call girls ( στην πραγματικότητα, δεν έκανε τίποτε διαφορετικό απ' ότι κάνουν εκατομμύρια άντρες σε αυτό τον πλανήτη).Κανένας "προοδευτικός" κονδυλοφόρος δεν ένιωσε την ανάγκη να αναρωτηθεί "Και λοιπόν;", κανένας δεν ένιωσε την υποχρέωση να υπερασπίσει το δικαίωμα του Σίλβιο στην ιδιωτική του ζωή, κανένας δεν κατέκρινε τον "αριστερό" πουριτανισμό, όπως έγινε στην περίπτωση Κλίντον.
Σίγουρα η στάση της Αριστεράς απέναντι στον "Καβαλιέρε" οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε λόγους πολιτικής σκοπιμότητας .Ο Μπερλουσκόνι είναι αντίπαλος, και μάλιστα από τους πιο μισητούς . «Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» στο σκληρό κόσμο της πολιτικής και η συνέπεια αρχών είναι κάτι σπάνιο. Η Αριστερά αποδεικνύεται το ίδιο αμείλικτη με τις άλλες πολιτικές παρατάξεις , όταν πρόκειται να πλήξει τους πολιτικούς της αντιπάλους.
Όμως πέρα από αυτό , ίσως κρύβεται κάτι πιο βαθύ στη «μεταμόρφωση» της Αριστεράς . Σαν να μοιάζουν πια πολύ μακρινά τα sixties , και τα κηρύγματα περί σεξουαλικής απελευθέρωσης . Το κίνημα της "πολιτικής ορθότητας" που ξεκίνησε από τα αμερικάνικα πανεπιστήμια της δεκαετίας του '70, φαίνεται να έχει κυριαρχήσει στην άλλοτε ελευθεριακή Αριστερά .Παρότι ξεκινούν από διαφορετική βάση, η πολιτική ορθότητα και η θρησκόληπτη Δεξιά μοιράζονται την ίδια σεμνοτυφία και την ίδια απέχθεια απέναντι στην πορνεία, την πορνογραφία, και άλλες ηδονιστικές πλευρές της σύγχρονης κοινωνίας . Ο Μπερλουσκόνι εκπροσωπεί ότι ακριβώς σιχαίνεται αυτή η "politically correct" Αριστερά. Ο μπερμπάντης, ηδονιστής Σίλβιο, ένας Χιου Χέφνερ της πολιτικής ζωής, πάντα περιτριγυρισμένος από ένα στρατό ωραίων γυναικών, είναι , στα μάτια τους, το απόλυτο "σωβινιστικό γουρούνι", ένας απαίσιος "φαλλοκράτης" .Τα αστεία του θεωρούνται σεξιστικά και ρατσιστικά και προκαλούν ναυτία στην comme il faut ελιτιστική Αριστερά . Τα ημίγυμνα κορίτσια, με τα οποία έχει γεμίσει τα κανάλια του," αναπαράγουν πατριαρχικά στερεότυπα και ρόλους", όπως διαμαρτύρονται οι αριστερές Ιταλίδες φεμινίστριες! Και με την προτίμηση του για τα call girls απλά "προωθεί τη συμβολική βία εναντίον των γυναικών". Με αυτό τον τρόπο όμως η νέα Αριστερά ακυρώνει τις προσπάθειες παλαιότερων γενιών για την ίση αντιμετώπιση γυναικών και ανδρών. Παρουσιάζει τις γυναίκες σαν άβουλα όντα, χωρίς μυαλό, καθηλωμένες σε μια μόνιμη παιδική ηλικία, αιώνια θύματα της επάρατης «πατριαρχικής κοινωνίας» . Ακολουθώντας όμως αυτή την πατερναλιστική λογική, η Αριστερά ακυρώνει τα απελευθερωτικά αιτήματα των ‘60s και τελικά, όπως και η Ακροδεξιά, δεν αναγνωρίζει στη γυναίκα το δικαίωμα να μπορεί να διαθέσει το σώμα της ελεύθερα όπως αυτή νομίζει, είτε ασκώντας το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου, είτε χορεύοντας ημίγυμνη στα σόου των καναλιών του Μπερλουσκόνι.
Ο Μπερλουσκόνι, παρά τα πολλά ελαττώματα του, δεν εμφανίστηκε ποτέ σαν διαπρύσιος κήρυκας της ηθικής. "Δεν είμαι άγιος" δήλωσε μόλις χτες. Την ίδια ώρα, οι "προοδευτικές" εφημερίδες ,που ηθικολογούν ακατάπαυστα και οι αριστερές φεμινιστικές οργανώσεις , που είναι έξαλλες με το γυμνόστηθα κορίτσια που κατακλύζουν τα κανάλια του , βρίσκουν ανέλπιστους σύμμαχους στην ...Καθολική Εκκλησία. Πολλοί ανώτατοι κληρικοί επικρίνουν δημόσια τον Ιταλό πρωθυπουργό ενώ η Καθολική εφημερίδα " La Famiglia Cristiana" τον εγκαλεί για "ηθική κατάπτωση". Τελικά , κάποιες φορές στην πολιτική βρίσκεις παράξενες συγγένειες ....
[ Δημοσιεύτηκε στη «Metropolis Weekend», 24-26 Ιουλίου 2009 ]
Τηλεμαχε,
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξεχνας οτι τοσο η Αριστερα οσο η Δεξια (που ειναι η Αριστερα του χθες) εχουν ιδιαιτερα εντονες χριστιανικες ριζες και επιρροες. Απο την Θρησκευτικη Δεξια εως την Μαρξιστικη Αριστερα, το φαντασμα ...του Χριστιανισμου πλαναται πανω απο την πολιτικη ζωη. Ας μην ξεχναμε πως η "πολιτικη ορθοτητα" και η κουλτουρα της καλλιεργηθηκε γυρω απο την Χριστιανικη νοοτροπια περι αμαρτιας. Οπως θεωρειτο αμαρτια να εισαι "ομοφυλοφιλος" τωρα θεωρειται (πολιτικα) να εισαι "ομοφοβικος".
Η αληθεια ειναι πως οσο γελοιες και αν ειναιγια μενα οι συναισθηματικες προσκολλησεις των διαφορων ιδεολογικων ομαδων (απο την πιστη της υπαρξης ενος μονιστικου "δικαιου" τροπου διανομης του οικονομικου προιοντος μεχρι μεχρι την εμμονη με την ανθρωπινη σεξουαλικοτητα), το προβλημα δεν ειναι τι πιστευουν, αλλα το τι κανουν. Το προβλημα στις περιπτωσεις Κλιντον και Μπερλουσκονι δεν ηταν οτι ορισμενοι εχουν μια (ισχυρη) αποψη πανω στην ηθικη ακεραιοτητα των δυο πολιτικων, αλλα οτι αποπροσανατολιζουν την κοινη γνωμη, εκμεταλλευομενοι το ολιγοπωλιο που υπαρχει στην παροχη ενημερωσης. Δυστυχως για τους πουριτανους ολων των πολιτικων κομματων, η ιδιωτικη ζωη των πολιτικων (και ολων μας) δεν εχει τιποτα να κανει με τις δημοσιες πραξεις τους (που ειναι πιο καταστροφικες, συνηθως), και εκει πρεπει να επικεντρωνομαστε...