Η φρικτή δολοφονία του 21χρονου gay Matthew Shepard στο Laramie του Wyoming το 1998 προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση και οργή , και έδωσε την αφορμή ώστε οι gay οργανώσεις των Η.Π.Α. να ξεκινήσουν έναν αγώνα για να επεκταθεί ο ομοσπονδιακός νόμος εναντίον των λεγόμενων «εγκλημάτων μίσους». Οι ακτιβιστές υποστήριξαν πως πρέπει να προβλέπεται πιο αυστηρή ποινή για εγκλήματα που έγιναν εξαιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού του θύματος (μέχρι τότε ο νόμος κάλυπτε τη φυλή, το χρώμα, τη θρησκεία, την εθνικότητα και το φύλο) . Το σχετικό νομοσχέδιο με την ονομασία Matthew Shepard Act, ύστερα από πολλά χρόνια καθυστερήσεων, έγινε και επίσημα νόμος των Η.Π.Α. μόλις προχτές, με την υπογραφή του Προέδρου Obama .Κάπου εδώ το άρθρο θα μπορούσε να κλείσει με ένα θριαμβευτικό τόνο για αυτή τη μεγάλη νίκη για τα δικαιώματα των μειονοτήτων. Εξάλλου, οι μόνοι που θα μπορούσαν να αντιδρούν , είναι κάποιοι οπισθοδρομικοί θρησκόληπτοι , σαν και αυτούς που συγκεντρώθηκαν έξω από το δικαστήριο που διεξαγόταν η δίκη των δολοφόνων του Shepard κρατώντας πλακάτ με συνθήματα που έγραφαν « Ο Mat Shepard σαπίζει στην κόλαση» και «Ο Θεός μισεί τις αδελφές».Σωστά ;
Όχι ακριβώς. Οι ενστάσεις είναι πολλές και δεν προέρχονται μόνο από τους συνήθεις υπόπτους. Επιφυλάξεις για τη χρησιμότητα ενός τέτοιου νόμου έχουν εκφράσει φιλελεύθεροι καθώς και πολλοί ομοφυλόφιλοι. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο, αν αποδειχτεί πως κάποιος διέπραξε ένα έγκλημα λόγω ρατσιστικού μίσους , η ποινή του θα είναι μεγαλύτερη . Με αυτό τον τρόπο όμως, δεν τιμωρείται πια μόνο η πράξη, αλλά ποινικοποιείται ο λόγος και η σκέψη. Το κράτος δηλαδή αποφασίζει για τα συναισθήματα που επιτρέπεται να γεννώνται μέσα στα κεφάλια των πολιτών, εγκαθιστώντας έναν «Μεγάλο Αδελφό μέσα στο μυαλό μας» , όπως παρατήρησε η λεσβία συγγραφέας Camille Paglia .
Πέρα από τους κινδύνους για την ελευθερία της έκφρασης, το «Matthew Shepard Act», όπως και η υπόλοιπη νομοθεσία κατά των «εγκλημάτων μίσους» , είναι αντίθετο με τη βασική αρχή της ίσης προστασίας από το νόμο που πρέπει να απολαμβάνουν όλοι οι πολίτες. Με αυτή τη νομοθεσία παρέχονται ειδικά δικαιώματα σε συγκεκριμένες ομάδες πληθυσμού. Και δημιουργείται το παράδοξο, αν σκοτώσει κάποιος έναν ομοφυλόφιλο, λόγω ρατσιστικού μίσους, να τιμωρείται πιο αυστηρά απ' ότι αν σκοτώσει έναν ατυχή ετεροφυλόφιλο! Μια τέτοια λογική όμως , μπορεί να έχει αντίθετα αποτελέσματα για την αποδοχή των μειονοτήτων και να ενισχύσει τα εχθρικά αισθήματα μερίδας του πληθυσμού εναντίον τους, αφού εμφανίζονται σαν προνομιούχες ομάδες που απολαμβάνουν ειδική προστασία . Οι υποστηρικτές του νομοσχεδίου ξεχνάνε πως οι δολοφόνοι του Shepard βρέθηκαν και καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη, και μάλιστα σε μια πολιτεία που δεν είχε νόμο εναντίον των εγκλημάτων μίσους. Οι νόμοι που υπάρχουν αρκούν για την τιμωρία των εγκληματιών. Αυτό που χρειάζεται δεν είναι κάποιες εκατοντάδες σελίδες επιπλέον άχρηστης νομοθεσίας, αλλά απλά η ίση εφαρμογή της υπάρχουσας νομοθεσίας για όλους τους πολίτες , ανεξαρτήτως φύλου, φυλής ή σεξουαλικού προσανατολισμού. Μάλιστα, ο gay δημοσιογράφος και συγγραφέας Andrew Sullivan πιστεύει πως η υιοθέτηση του Matthew Shepard Act είναι μια πράξη κενού συμβολισμού, που ο Obama θα χρησιμοποιήσει σαν άλλοθι ώστε να μην κάνει τίποτε για θέματα πραγματικής ισότητας, όπως ο gay γάμος ή η είσοδος των ομοφυλόφιλων στο στρατό.
Τουλάχιστον , στην Ελλάδα, μπορούμε να υπερηφανευόμαστε πως βρισκόμαστε στην πρωτοπορία του …αγώνα για τα gay δικαιώματα . Μπορεί να μην έχουν λυθεί βασικά ζητήματα νομικής ισότητας, μπορεί η ελληνική νομοθεσία να περιλαμβάνει νόμους, όπως το άρθρο 347 του Ποινικού Κώδικα , που θέτει διαφορετικά όρια στην ηλικία σεξουαλικής συναίνεσης για τους ομοφυλόφιλους και τους ετεροφυλόφιλους και ποινικοποιεί μόνο την αντρική πορνεία. , αλλά νομοθεσία για τα εγκλήματα μίσους , και μάλιστα λόγω διαφορετικού γενετήσιου προσανατολισμού, έχουμε! Ψηφίστηκε πέρσι από την κυβέρνηση της «Νέας Δημοκρατίας» , ύστερα από πρόταση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Φώτη Κουβέλη και με την ενθουσιώδη υποστήριξη του εγχώριου gay κινήματος . ‘Ετσι η κυβέρνηση , την στιγμή που ψήφιζε ένα Σύμφωνο Συμβίωσης που δεν περιλάμβανε ,με προκλητικό τρόπο, τα ζευγάρια ίδιου φύλου, έδειξε πως τάχα μου είναι…ευαίσθητη στα ζητήματα των μειονοτήτων . Μόνο που ένας τέτοιος νόμος, εκτός του ότι δημιουργεί μια πραγματική «αστυνομία σκέψης», και ενισχύει με απαράδεκτο τρόπο την κρατική εξουσία, αποτελεί πισωγύρισμα και για τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων . Όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει τους ομοφυλόφιλους σαν πολίτες με ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις , όπως θα έπρεπε να είναι το πάγιο αίτημα όλων μας, αλλά τους υποβιβάζει στο ρόλο του αιώνιου θύματος και του πολίτη Β’ κατηγορίας που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία για να τα βγάλει πέρα.
[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 30 Οκτωβρίου-1 Νοεμβρίου 2009 ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου