Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009

Η διακριτική γοητεία του "κόκκινου" ολοκληρωτισμού


Πριν λίγες μέρες ο Ρώσος πρωθυπουργός Βλαντιμίρ Πούτιν, σε επίσκεψη του στην Πολωνία για την 70η επέτειο από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, εξέφρασε, με…μισή καρδιά, τη λύπη του για τη σφαγή 20.000 Πολωνών αξιωματούχων από άνδρες του Κόκκινου Στρατού στο Δάσος του Κατίν, το 1940 .Στην Πολωνία ξύπνησαν πάλι οι πίκρες μνήμες από εκείνη τη σταλινική θηριωδία που σημάδεψε την ιστορία της χώρας.

Κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα πιο νότια, στην Ελλάδα, μια αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος μάλλον δεν έχει ακούσει ποτέ για τη σφαγή στο Κατίν. Άλλωστε η Αλέκα Παπαρήγα , έχει ένα δικό της, ιδιαίτερο, τρόπο ανάγνωσης της ιστορίας. Όπως δήλωσε , αφοπλιστικά, πριν λίγους μήνες, αμφισβητώντας τα εγκλήματα του Στάλιν : "Είμαστε εμείς μέσα στην ΕΣΣΔ το '30 και το '35 για να ξέρουμε τί έγινε;» Τις ίδιες μέρες, που η σφαγή του Κατίν έριχνε πάλι τη βαριά της σκιά πάνω από την Πολωνία, η γ.γ. του Κ.Κ.Ε. , σε ομιλία της στην Καισαριανή, καταδίκασε όσους πιπιλίζουν την "καραμέλα των σταλινικών εγκλημάτων" και συνέχισε με επαναστατικό ζήλο : "Όταν η αστική τάξη μιλά για σταλινικά εγκλήματα δείχνει το ταξικό μίσος της στην κοινωνικοποίηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, σπέρνει τον φόβο και την επιφύλαξη για τον παραγωγικό λαϊκό συνεταιρισμό, δείχνει το μίσος της για τον εργατικό, λαϊκό έλεγχο, για την εργατική εξουσία." Εξάλλου στο τελευταίο συνέδριο του κόμματος, ο ‘πατερούλης’ Στάλιν αποκαταστάθηκε πανηγυρικά. Η περίοδος της παντοκρατορίας του δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η συνεπής επαναστατική πορεία στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού που ανακόπηκε όμως το 1956 από τον Νικήτα Χρουστσόφ, οπότε εγκαινιάστηκε και η «δεξιά οπορτουνιστική στροφή» του καθεστώτος . Οι 20 εκατομμύρια θάνατοι των σταλινικών χρόνων που οφείλονται στις εκτελέσεις, στα γκούλαγκ, στις βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών και στους λιμούς που ακολούθησαν την κολλεκτιβοποίηση ,είναι απλώς παράπλευρες απώλειες στον αγώνα για την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας και έτσι ουδόλως συγκινούν τους πολιτικούς εγκέφαλους του ΚΚΕ.

Και αν νομίζετε πως το Κ.Κ.Ε. είναι απλά ένα δογματικό απομεινάρι του παρελθόντος που δεν έχει καμιά σχέση με τη σύγχρονη, δημοκρατική ανανεωτική Αριστερά, μάλλον ξεχνάτε τον ΣΥΡΙΖΑ... Δεν έχει περάσει και πολύς καιρός από τότε που ο πρόεδρος του «Συνασπισμού» Αλέξης Τσίπρας εξέφραζε το θαυμασμό του για τη…διαχρονική σκέψη του Μάο και δήλωνε , με χαρακτηριστική άνεση , πως ο σκοπός , η πρόθεσή του Μεγάλου Τιμονιέρη ήταν καλή! Για την ιστορία, οι εμπνευσμένες πολιτικές του… καλοπροαίρετου Μάο , στοίχισαν στην Κίνα, πάνω από 40 εκατομμύρια νεκρούς, περισσότερους και από τους θανάτους που οφείλονται στο Χίτλερ. Πίσω από το μοντέρνο προσωπείο και τα χαμόγελα, αποδεικνύεται πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πιο "τρέντι Παπαρήγα με παντελόνια" .Η ίδια αποκρουστική ρητορεία, η ίδια ιδεολογική τύφλωση , ο ίδιος θαυμασμός προς τον κόκκινο ολοκληρωτισμό. Απλά έχουν διαφορετικές …ιστορικές προτιμήσεις. Σε αυτές τις εκλογές ο ψηφοφόρος της Αριστεράς αντιμετωπίζει το δύσκολο, ομολογουμένως, δίλημμα : Στάλιν ή Μάο ; Δίκες της Μόσχας ή Πολιτιστική Επανάσταση ; Γκούλαγκ ή "Μεγάλο Άλμα προς τα Εμπρός" ;

Μπορείτε να φανταστείτε , στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, αρχηγό ελληνικού κοινοβουλευτικού δεξιού κόμματος να δηλώνει πως «οι προθέσεις του Χίτλερ ήταν καλές» ή να κάνει λόγο για την «καραμέλα των χιτλερικών εγκλημάτων»; Και όμως, την ίδια στιγμή που μόνο κόμματα της περιθωριακής εξωκοινοβουλευτικής Ακροδεξιάς όπως η «Χρυσή Αυγή» θα εκφράσουν το θαυμασμό τους για μια προσωπικότητα, όπως ο Αδόλφος Χίτλερ, οι ηγέτες δυο κόμματων που θεωρούνται προοδευτικά , εκπροσωπούνται στο κοινοβούλιο, και απολαμβάνουν του σεβασμού του πολιτικού κόσμου , δεν έχουν κανένα πρόβλημα να εκφραστούν με τα καλύτερα λόγια για δύο από τους μεγαλύτερους σφαγείς του 20ου αιώνα. "Τί διαφορά έχει ο Τσίπρας από τον Κ. Πλεύρη; ", αναρωτήθηκε ο συγγραφέας Νίκος Δήμου με αφορμή τις δηλώσεις του πρώτου περί Μάο.

Δυστυχώς, η Αριστερά , κομμουνιστική και ανανεωτική, πλην λίγων εξαιρέσεων, δεν πήρε κανένα μάθημα από τα γεγονότα του 1989. Δεν μπόρεσε ποτέ να καταλάβει πως η θεοποίηση της κρατικής εξουσίας, η απόλυτη υποταγή του ατόμου στο κράτος ήταν η λεπτή γραμμή που συνέδεε τον "υπαρκτό σοσιαλισμό" με το φασισμό ή το ναζισμό. Και αυτή η λογική ήταν που οδήγησε στα εκατομμύρια νεκρών και των δυο συστημάτων. Όπως είπε και ο Μάο, δείχνοντας την περιφρόνηση του για την ανθρώπινη ζωή :"Eίμαστε διατεθειμένοι να θυσιάσουμε 300 εκατομμύρια Κινέζους για τη νίκη της παγκόσμιας επανάστασης." Κατά τ' άλλα , και σε αυτές τις εκλογές, αριστεροί διανοούμενοι και πολιτικοί ,απολαμβάνοντας μια ιδιότυπης ιδεολογικής ασυλίας, θα διεκδικούν το μονοπώλιο της ηθικής και θα δηλώνουν , με ποιητικό οίστρο , πως "η αριστερά είναι μια διαρκής ευαισθησία". Αυτή την ευαισθησία που ποτέ δεν είδαν τα εκατομμύρια θύματα του Στάλιν και του Μάο…

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 11-13 Σεπτεμβρίου 2009 ]

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου