Προσδεθείτε!

«Αν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με τη θεωρία τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα», συνήθιζαν να λένε οι παλιοί αριστεροί. Και ο Γιώργος Παπανδρέου, σαν καλός μαθητής της αριστερής σκέψης , φαίνεται πως κάτι τέτοιο είχε, προεκλογικά, στο μυαλό του όταν πρότεινε την εφαρμογή ενός πολυδάπανου προγράμματος μεταμοντέρνου σοσιαλισμού σε μια οικονομικά χρεωκοπημένη χώρα. Μπορεί να φαίνονται πια όλα αυτά τόσο μακρινά, αλλά ήταν μόλις πριν από 4 μήνες, όταν ο νυν πρωθυπουργός και τότε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πρότεινε την ….επανακρατικοποίηση του ΟΤΕ και της Ολυμπιακής, ένα πακέτο-μαμούθ τριών δισεκατομμυρίων ευρώ για την στήριξη της οικονομίας και βέβαια την αναπόφευκτη (και πανάκριβη) κρατική « πράσινη ανάπτυξη», που τόσο συγκινεί τους νεόκοπους σοσιαλιστές με …οικολογικές ευαισθησίες . Δυστυχώς όμως για τον Γιώργο Παπανδρέου και για μας , η πραγματικότητα πήρε την εκδίκηση της πολύ γρήγορα και μάλιστα με τον πιο επώδυνο τρόπο. Βέβαια, πρέπει να του αναγνωρίσουμε πως και μετά τις εκλογές κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες να προσαρμόσει αυτή την πεισματάρα πραγματικότητα στις «ευγενείς» θεωρίες του. Αφού ανέλαβε την εξουσία και για τέσσερις ολόκληρους μήνες, ο Γιώργος Παπανδρέου προτίμησε να μην πάρει κανένα ουσιαστικό μέτρο και αρεσκόταν να παρουσιάζει τη χώρα σαν ένα ηρωικό, σοσιαλιστικό γαλατικό χωριό που αντιστέκεται στο «νεοφιλελεύθερο» οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης . Μάλιστα δήλωνε με περίσσια αυτοπεποίθηση (ή ανευθυνότητα;) πως «Θα εφαρμόσουμε …το πρόγραμμα που είχαμε εξαγγείλει, ανεξάρτητα από πιέσεις, ανεξάρτητα από όποια δυσκολία στην Ευρωπαϊκή Ένωση». Ασήμαντη λεπτομέρεια : Ο ρόλος του… Αστερίξ μας στοίχισε κάποια δισεκατομμύρια ευρώ που δυστυχώς θα πληρώσουμε όλοι λόγω της εκτόξευσης του κόστους δανεισμού της ελληνικής οικονομίας.

Και τώρα όμως που ο Γιώργος Παπανδρέου δείχνει τουλάχιστον να προσγειώνεται από τον κόσμο της σοσιαλιστικής ονειροφαντασίας στη σκληρή πραγματικότητα, δε δείχνει να μπορεί να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις του . Στο δίλημμα «μείωση δαπανών ή αύξηση φορολογίας», ο πρωθυπουργός και με το διάγγελμα της Τρίτης, σαν συνεπής σοσιαλιστής που είναι , φαίνεται σαφώς να επιλέγει το δεύτερο : αύξηση φόρων στα καύσιμα, φορολόγηση μερισμάτων, φορολόγηση off shore, φορολόγηση γονικών παροχών, ένα νέο φορολογικό νομοσχέδιο την επόμενη εβδομάδα και μάλλον δεν έχουμε δει τίποτε ακόμη . Όσον αφορά τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τη μείωση του κράτους και την περικοπή δαπανών, ο Γιώργος Παπανδρέου εξακολουθεί να είναι ασαφής και γενικόλογος ή να παραπέμπει τα σχετικά ζητήματα σε… διάλογο . Απ’ ότι φαίνεται, το κρατικοδίαιτο μεταπολιτευτικό κατεστημένο σκοπεύει να βάλει τις παραγωγικές τάξεις της χώρας να πληρώσουν για τη διαιώνιση του και το ίδιο να γλιτώσει την κρίση με τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Δεν είναι τυχαίο πως στις πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις , και τα δυο μεγάλα κόμματα, παρότι αντιτάχθηκαν στο κλείσιμο των δρόμων, αναγνώρισαν το δίκαιο του αιτήματος των αγροτών να εξακολουθήσουν να διάγουν βίους δημοσίων υπαλλήλων. Προφανώς, η πλειοψηφία του πολιτικού κόσμου έχει ακόμη την ψευδαίσθηση πως αρκεί να καταφέρουμε να μπαλώσουμε όπως όπως τα σημερινά προβλήματα , και μετά να ξαναγυρίσουμε, με μεγαλύτερο ενθουσιασμό, στο ίδιο , τόσο επωφελές γι αυτούς, μεταπολιτευτικό μοντέλο των επιδοτήσεων, των διορισμών και των ανεξέλεγκτων κρατικών δαπανών .

Τέσσερις μήνες πριν, μπροστά στις ανεδαφικές εξαγγελίες του Γιώργου Παπανδρέου, γράφαμε σε αυτήν εδώ την εφημερίδα, πόσο απαραίτητη είναι η απαισιοδοξία για μια ομαλή προσγείωση στην σκληρή πραγματικότητα όταν οι ευσεβείς πόθοι καταρρεύσουν και αποδειχθεί πως οι μεγάλες υποσχέσεις ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθούν. Σήμερα που αυτή η ώρα έφτασε , ίσως πιο γρήγορα απ’ ότι περιμέναμε, ο ίδιος πεσιμισμός ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος για να αντιμετωπίσουμε τις «μεταρρυθμιστικές» εξαγγελίες ενός πολιτικού κατεστημένου που δε φαίνεται να έχει πάρει κανένα μάθημα από την κρίση.

[ Δημοσιεύτηκε στη "Metropolis Weekend", 5-7 Φεβρουαρίου 2010 ]